نیما یوشیج
علی اسفندیاری که بعدها نام «نیما یوشیج» را برای خود برگزید، در سال ۱۲۷۶ در یوش مازندران زاده شد. در ۱۲سالگی همراه خانواده به تهران آمد و در «مدرسه‌ی سن لویی» به تحصیل پرداخت. او در این مدرسه زبان فرانسه را آموخت. نیما قالب‌های کهن شعر فارسی را در هم ریخت و راهی نو در شعر فارسی گشود. پدر شعر نو فارسی، نخستین کار جدّی خود را در این زمینه، با سرودن «منظومه‌ی افسانه» در دی ماه ۱۳۰۱ آغاز کرد، اما انقلاب ادبی نیما با دو شعر «ققنوس» و «غُراب»، به ترتیب درسال‌های ۱۳۱۶ و ۱۳۱۷ آغاز شد. مهم‌ترین ویژگی شعر نیما یوشیج ـ که سرآغازی برای حرکت دیگران نیز شد ـ کوتاه و بلند بودن مصراع‌های شعر است. او وزن را برای شعر ضروری می‌دانست، ولی معتقد بود یکسان بودن طول مصراع‌ها در یک شعر مهم نیست.
نیما یوشیج ـ پدر شعر نو فارسی ـ در ۱۳ دی ۱۳۳۸ در ۶۲سالگی در شمیران درگذشت. او را در آغاز در امامزاده عبدالله تهران به خاک سپردند. پیکرش را بعدها در سال ۱۳۷۲، به زادگاهش ـ یوش ـ منتقل کردند تا در خانه‌اش برای ابد آرام گیرد.