روزنامه همشهری سه شنبه 16 مرداد ,1375 6 آگوست ,1996 سال چهارم , شماره 1035

خداحافظ آتلانتا, سلام سیدنی
سامارانش: ما باید درپی ساختن جهانی آرام تر باشیم

آتلانتا جهانگیر کوثری در صد سالگی المپیک که شوق برانگیزترین
گردهمایی قهرمانان پنج قاره جهان است ,بیست و ششمین دوره بازیهای
المپیک بامداد دیروز در ورزشگاه المپیک شهرآتلانتا به پایان رسید.
کشور امریکا چشم به این بازیها داشت. حضور کلینتون درمراسم
افتتاحیه و خنده های رنگ دار اونشان از اهمیت بازیها می داد و سازمان
سیا, اف. بی. آی و دیگر سازمانهای امنیتی امریکا تلاش کردند که این
دوره بدون حادثه ای به پایان برسد. سخت گیری درانجام مسائل امنیتی
و حتی گاه پرخاشگری در آخر موثر نیافتاد و حادثه انفجاربمب در
پارک المپیک شهر آتلانتا یک بار دیگر تمام برنامه ریزیهای امنیتی را
زیر سئوال برد. این بار ایالت متحده ازدرون ضربه خورد از جو
نارضایتی پنهان وحرکت مخفیانه چند سال اخیر. نیروهای مخالف از هر
گروه و قشری که باشند بر روند بازیها و امنیت تبلیغ شده امریکا اثر
گذاشتند. خوان آنتونیو سامارانش اگرچه درباره این حادثه سکوت کرد,
اما بر کل تشکیلات امنیتی امریکا شک برد و اطمینانش از آنها سلب شد.
ویلیام پورترپاینر رئیس کمیته المپیک آمریکا و مسئول برگزاری
بازیهااز این حادثه به خشم آمد اما قادر نبودقبل از مسئولین
امنیتی امریکا اظهارنظرکند. تحقیقات انجام شده به آنجا رسیدکه
یک نیروی امنیتی دستگیر و به بازجویی برده شد. از خانه او مدارکی
بدست آمد, اما هنوز اتهام آنها ثابت نشده است. گروههای مخالفی که
موردسوءظن واقع شده اند, از این همه قانون زور و پلیس بازی به جوش
آمده اند, آنهااعتقاد دارند ما از اروپا کوچ کرده ایم تا از قانون
زور فرار کنیم, ما آمریکا را ساختیم که آزاد بمانیم اما امروز با
سخت ترین قانون زور روبرو هستیم. آنها در زمان برگزاری بازیها خشم
خود را نشان دادند, اما با چه هدف و برای کدام قصد رضایت مند و
سودمندی
حادثه انفجار بمب در پارک المپیک آتلانتا یک بار دیگر نشان داد که
ورزش پدیده ای جوشیده از درون سیاست است, وگرنه میزبان این اندازه با
سیاست به تبلیغ برای ورزشکاران خود نمی پرداخت و برای حس برتری جویی
در ورزش حق دیگران را پایمال نمی کرد. شاید اینگونه سخن گفتن کمی
تکراری و ملال آور باشد اما تا در بطن رفتار عملی این سوی قاره جهان
قرار نگیرید متوجه اجحاف و قلدری امریکا نمی شوید. برای اثبات این
فرضیه و یا بهتر بگوئیم واقعیت به قضیه کشتی عباس جدیدی با کرت آنجل
امریکایی می توان اشاره کرد. خواندن آوازهای تهییج برانگیز, خواندن
افتخارات قهرمان خودی, تحریک تماشاگران و هزاران مسئله دیگر که همه
آنها را بدیهی و طبیعی می دانیم به گفته اکثر کارشناسان و
روزنامه نگاران جدیدی قهرمان بلامنازع این المپیک است همانگونه که
رسول خادم پهلوان نجیب ایران بود. اگر حریف فینال رسول هم امریکایی
بود, شکل اجرای مسئله بسیار تفاوت پیدا می کرد, امریکایی ها دوست
داشتندرسول حریف روس را نبرد که پهلوان ما آن را می برد. وحشت
امریکایی ها از عدم دسترسی به مقام قهرمانی بود. این برای فدراسیون
کشتی و سازمان ورزش امریکا بسیار گران تمام می شد که در خانه خود
قهرمان نشود. حال با چه شیوه و توسل یافتن به چه حربه ای مدال طلای
رسول خادم در قلب امریکا ارزشی داشت که بعدها تاریخ از آن بعنوان
یک حادثه بزرگ یاد خواهد کرد. یادمان باشد که مرحوم تختی و امامعلی
حبیبی در ملبورن طلا گرفتند, موحد در مکزیکو, اما رسول در امریکا و
در شرایطی که تنها قدرت ایمان می توانست به تمام توطئه ها پایان ببخشد
و عاطفه ها را بیدار کند.
یک خبرنگار اهل روسیه به من گفت: او قهرمان می شود, چون با مغزو
قلبش کشتی می گیرد. حرف کمی نیست اگر رسول را از نزدیک بشناسی و اگر
از درون صافی دل و روحش او را بیابی, او در آتلانتاغمخوار
کشتی گیرانی بود که شکست می خوردند. اگر دلداریهای او نبود, غم شکست
بچه های ما را از پای درمی آورد. او تاریخ را برای ما زنده کرد, نام
او بعنوان پنجمین قهرمان طلایی المپیک ایران در تاریخ ثبت شد.
المپیک بیست و ششم بیشترین شرکت کننده را داشت. امریکا تلاش زیادی کرد
تا با فشار بر روی کشورهای کوچک و فقیرآنها را وادار به حضور در
المپیک نماید. برای پیشتازی درربودن مدالها به هروسیله ای متوسل شده
بود, تمام قهرمانان حرفه ای بسکتبال ,بیسبال, بوکس, تنیس و دیگر
رشته ها را به میدان آورده بود تا از مدالهای طلا بی بهره نشود.
بدون هیچگونه حساسیتی باید بگویم که تا به امروز سابقه نداشته
رسانه های یک کشور میزبان به ویژه تلویزیون این اندازه یکطرفه, با
هدف و ناجوانمردانه برنامه ها را ضبط کند, برنامه های تلویزیون
امریکا و شبکه بازیها تنها یک برنامه صرف تبلیغاتی بود که روحیه
حریفان را خرد کند و از قهرمانان خود غولهای کاغذی بسازد. بااین
همه اگر مجموع مدالهای کشور میزبان با ایران و کره شمالی و با کوبا
را با درنظر گرفتن نسبت شرکت کنندگانشان بسنجند,متوجه می شوید که نزدیک
به صد مدال طلا, نقره و برنز امریکا کار بزرگی نبوده, آنها بسیج شده
بودند که قهرمان این دوره شوند و از سوی دیگر اگر مجموع مدالهای
کشورهای تازه استقلال یافته را با روسیه جمع کنید متوجه می شوید از
مدالهای امریکا بیشتر است. دراینسوی مرزکه چندین هفته زندگی کردیم
ورزش از عمومیت خاصی بهره مند است وبه گونه ای ورزش را امریکایی ها
شناخته اند و به اهداف آن پیوسته اند. مراسم اختتامیه بیست و ششمین
دوره بازیهای المپیک با استقبالی که در افتتاحیه از آن برخوردار
بود, روبرو نشد. در این مراسم ابتدا ویلیام پورتر رئیس برگزاری
بازیها گفت: هرگز تاریخ قبل از این چنین بازیهایی را به یاد نیاورده
است. سپس سامارانش گفت ما باید در پی ساختن جهانی آرامتر باشیم تا
اینکه ریشه تروریسم بکلی قطع شود.
در مراسم اختتام پرچم بازیهای المپیک از سوی شهردار آتلانتا به
شهردار سیدنی میزبان المپیک بیست و هفتم تحویل داده شد.