روزنامه شرق، شنبه 15 آذر 1382 

اختلال های غذا خوردن قابل درمان هستند و می توان بیمار را به وزن عادی رساند. هرچند این بیماری ها زودتر تشخیص داده شوند درمان و سرانجام آن رضایت بخش تر خواهد بود. به دلیل پیچیدگی این بیماری ها، اختلال های غذا خوردن نیازمند یک درمان فراگیر است که بتواند شامل مراقبت پزشکی و تحت نظرگیری، مداخله های روانی- اجتماعی، مشاوره تغذیه و در صورت لزوم تجویز داروها باشد. در زمان تشخیص بیماری پزشک باید آگاه باشد که در صورت وجود خطر برای بیمار باید وی را در بیمارستان بستری نماید.

درمان بی اشتهایی عصبی نیازمند یک برنامه خاص است که سه مرحله دارد:

1- بازگشت به وزن عادی

2- درمان مشکلات روانی مثل تصور ذهنی خراب از شکل بدن، عدم احترام به خود و کشمکش های درونی

3- دستیابی به نقاهت درازمدت یا بهبودی کامل

تشخیص و درمان زودهنگام، میزان موفقیت درمان را بالا می برد. به کارگیری داروهای روان گردان در بیماران مبتلا به بی اشتهایی عصبی تنها هنگامی باید مد نظر قرار بگیرد که وزن گیری به طور نرمال انجام شده باشد. تجویز داروهای «ممانعت کننده انتخابی باز جذب سروتونین» (SSRI) نشان داده شده که می تواند در نگهداشتن وزن درحد مطلوب و رفع نشانه های خلقی و اضطرابی همراه با بی اشتهایی عصبی مفید باشد.

درمان حاد در موارد کاهش وزن شدید معمولا در یک مرکز پزشکی سرپایی، جایی که برنامه های خوراندن غذا برطرف کننده نیازهای دارویی و تغذیه ای بیمار خواهد بود، انجام می شود. در برخی موارد تغذیه وریدی به صورت سرم توصیه می شود. وقتی سوء تغذیه برطرف شد و وزن بیمار به حد عادی برگشت، روان درمانی که اغلب به صورت روان درمانی شخصیتی یا شناختی- رفتاری است، می تواند به بیماران در غلبه بر عدم احترام به خود و تفکر مخرب و رفتار ناهنجار، کمک کند. در بعضی موارد خانواده ها نیز در روند درمان لحاظ می شوند.هدف اولیه درمان اشتهای زیاد عصبی کاهش یا حذف زیاده خواری و رفتار جبرانی متعاقب آن است.براین اساس حمایت های تغذیه ای،  مداخله های روانی- اجتماعی و استراتژی درمان دارویی به کار گرفته می شوند.

تبیین یک الگوی منظم غذا خوردن با وعده های غذایی در حد نرمال، تصحیح رفتار، تشویق به فعالیت بدنی و نه ورزش های سنگین و رفع حالاتی چون اختلال های خلقی و اضطرابی از استراتژی های مهم درمانی به شمار می رود. روان درمانی به ویژه روان درمانی شخصیتی یا شناختی- رفتاری، گروه درمانی که روان درمانی شناختی- رفتاری را به کار می گیرد و لحاظ کردن همسر یا خانواده در روند درمانی هم می تواند اثرات درمانی موثری داشته باشد.داروهای روان گردان و ضد اضطراب مثل SSRIها می توانند در بیماران مبتلا به اشتهای زیاد عصبی به ویژه آنهایی که علائمی دال بر افسردگی یا اضطراب دارند یا آنهایی که به خوبی به درمان های روانی- اجتماعی پاسخ نداده اند، موثر باشد. چنین داروهایی از عود بیماری  هم می توانند جلوگیری کنند. اهداف درمانی و استراتژی تعیین شده برای اختلال زیاده خواری مشابه بیماری اشتهای زیاد عصبی است.مبتلایان به اختلال های عصبی معمولا خود نمی پذیرند که بیمار هستند. بنابراین به شدت در برابر گرفتن دارو و درمان مقاومت می کنند. اعضای خانواده یا دیگر افراد معتمد می توانند در این مورد گروه درمانی را برای ارائه درمان بهتر و بیمار را برای توجیه وضعیت بیماری وی یاری دهند. در برخی از بیماران روند درمانی بسیار طولانی مدت می شود.