روزنامه شرق، شنبه 15 آذر 1382 

سوران اسلامیان: دکتر «پیروت احمد ابراهیم» چنان که گویی راهی جز تبعیت از سنت مبارزان کرد نداشته، در ابتدای جوانی به جمع «پیشمرگ»های مبارز در «کوه های کردستان» پیوست، پس از چند سال مبارزه مسلحانه ودر پی آن فعالیت های سیاسی، حدود یک سال را در ایران به سر برد و سپس طی سال های اقامت در اروپا، ضمن تحصیل به سازماندهی تلاش های همرزمان اش در «کانون دانشجویان کرد» پرداخت، سپس سال های زیادی را به عنوان نماینده حزب در بیشتر کشورهای اروپایی به سر برده و از حدود 4 سال پیش به حکم «مسعود بارزانی» مسئولیت تنظیم روابط «حزب دموکرات کردستان عراق» با حکومت جمهوری اسلامی ایران را برعهده گرفته است.مصاحبه ما را با او می خوانید

•••

• داوری شما درباره ماهیت و ضرورت حمله نیروهای ائتلاف به عراق چیست؟ به عبارت دیگر فکر می کنید تصمیم و عملکرد این نیروها تا چه حد با اصول و مبانی تئوریک حقوق بین الملل تطابق داشته است؟

در واقع همگان رژیم بعث را به عنوان رژیمی جنایتکار که مشکلات بزرگی را برای کشور و مردم عراق و نیز همسایگانش ایجاد نموده شناخته اند. حکومت خودکامه صدام بیشترین محدودیت ها را برای مردم ایجاد کرده و کسی نمی توانست از فعالیت سیاسی و آزادی لازم بهره مند باشد، جدای از این مدتی طولانی با ایران در حال جنگی ناروا بوده و پس از آن نیز به کویت حمله کرد، این رژیم حتی انواع سلاح های شیمیایی و کشتار جمعی نیز به کار برده و به وسیله آن بر ضد ملت خودش و مردم کرد،  در «حلبچه» فاجعه ای ایجاد کرد که همه از آن اطلاع دارند.می دانیم پیش از آن که جنگ عراق رخ دهد، دولت های بسیاری با رژیم صدام و ادامه حکومت وی مخالفت داشتند، بنابراین می توان گفت اقدام عملی آمریکا، بریتانیا و بعضی دولت های دیگر مانند اسپانیا، استرالیا و ... برای از بین بردن این رژیم با پشتوانه حمایت نظری و ذهنی کشورهای دیگر صورت گرفت.

اما این که اقدام آنان با رضایتمندی سازمان ملل بوده یا نه، واقعیت این است که آنها به هر حال تصمیم خود را عملی کرده و کار را به انجام رساندند و الان در «عراق بدون صدام» حضور دارند. در مناسبات سیاسی باید به این مسئله اساسی توجه داشت که امروزه اگر بحثی درباره قوانین یا اخلاق سیاسی وجود دارد، به آن دلیل است که قدرت های برتر تعیین کننده اهداف و جهت گیری های سیاسی هستند؛ بنابراین با این که در بیشتر کشورهای جهان تظاهرات زیادی علیه جنگ آمریکا با عراق صورت گرفت و جنجال ها و سروصداهای زیادی برپا شد، لیکن این قدرت برتر آمریکا بود که حمله را انجام داد و هیچ یک از این فشارها تأثیری بر تصمیم آمریکا نداشت. در زمان حاضر نیز اگر با دیده باز و واقع بین به مردم جهان و سازمان های بین المللی بنگریم، به راحتی مشاهده می شود که همه به سمت همان راهی می روند که آمریکا در آن قدم گذاشته! حال به نام این که امنیت را در عراق تأمین کنند، یا آمریکا در بازسازی عراق تنها نباشد، یا ... بنابراین با وجود آن که این آمریکا بود که اقدام به «آزادسازی» عراق کرد، لیکن اکنون به لحاظ تأمین منافع اقتصادی، کشورهای دیگر بیشتر از آمریکا اشتها و شوق شرکت در این پروسه را دارند!

•چه برنامه ای برای تدوین قانون اساسی، برگزاری انتخابات، تشکیل ارتش و بازسازی زیربناهای اداری و اقتصادی عراق اندیشیده شده است؟

هم اکنون به منظور تدوین قانون اساسی عراق مجمعی تشکیل شده که جلسات روزانه دارند و از بسیاری حقوقدانان و کارشناسان قانون دعوت به همکاری کرده و حتی افراد زیادی از اساتید حقوقدان از کردها و اعراب به کشور بازگشته اند تا به آنان یاری رسانند. مقرر است که این مجمع قانون اساسی را به شورای حکومتی و مجلس وزرا پیشنهاد کرده و بعد از تغییر و تعدیلاتی که از طرف این دو نهاد در آن صورت خواهد گرفت، نهایتا [نوبت] به همه پرسی از مردم خواهد رسید تا در صورت رأی مثبت مردم، به عنوان قانون اساسی عراق رسمیت پیدا کند. بازسازی سازمان های اداری و تأسیس آنها نیز هرکدام با برنامه ای مشخص در حال پیگیری است. مثلا در مورد ارتش عراق که در حال تشکیل دوباره است تا الان دو گردان آموزش نظامی کامل دیده اند و جدای از آن «پیشمرگ»های کرد که تجربه گرانسنگی را در پشت سر دارند، به عنوان هسته و مرکز این ارتش جدید خدمت خواهند کردو نیروهای آمریکا و بریتانیا نیز در حال آموزش نیروهای ارتشی عراق هستند که البته بیشتر این آموزش های نظامی در کردستان و مشخصا در پایگاه «زاویته» در نزدیکی «هوک» در حال انجام است. اما در این باره تنها شرطی که برای به خدمت درآمدن در ارتش وجود دارد، آن است که کسانی که جزو درجه داران ارتش بعثی بوده اند، اجازه خدمت دوباره و تحت استخدام ارتش درآمدن را ندارند.

در مورد بازسازی سازمان های اداری و پیدایش این مراکز باید گفت کسانی که قلبا بعثی بوده و یا اعمال نادرستی را در قبال ملت عراق مرتکب شده اند، قطعا در مصدر امور اداری قرار نخواهند گرفت و اکنون نیز هر یک از وزارتخانه ها مشغول راه اندازی و بازپیرایی نیروهای خود است؛ لیکن مدت زیادی لازم است تا کارهای لازم برای شناسایی خدمتگزاران حکومت بعثی انجام شده و جنایتکار و تکنوکرات از هم مشخص شوند. در این برهه [یعنی] چه در مرحله تشکیل شورای حکومتی و چه در تعیین وزرای دولت، خیلی از این افراد هستند که در تمام مدت حکومت صدام در عراق سکونت داشته اند، اما بعثی نبوده و به رژیم صدام خدمت نکردند و الان نیز وزیر هستند؛ معیار اصلی [در انتخاب این افراد]  آن است که اینان تجربه و تحصیلات مرتبط با حوزه مسئولیت خود را دارند.

درباره موضوع بازسازی و آبادانی عراق باید گفت اکنون شرکت های بسیاری شروع به فعالیت در عراق کرده اند. چندی پیش هم وزیر دارایی ما اعلام کرد هر فردی می تواند آزادانه به سرمایه گذاری در عراق پرداخته و حتی می تواند نسبت به تأسیس کارخانه و ابتیاع زمین و ملزومات کار اقدام نماید. از لحاظ مقررات واردات هم وزارت تجارت و بازرگانی اعلام کرد هرکس آزاد است هر چیزی را از خارج کشور با حقوق گمرکی و عوارض بسیار کمی در حدود 5 درصد وارد کند تا شرکت های مختلف وارد رقابت با یکدیگر شده و هرچه سریع تر نسبت به بازسازی عراق اقدام گردد.

• به باور شما چه نوع سیستم سیاسی می تواند پاسخگوی انتظارات مردم و ضامن تأمین منافع ملی عراق جدید باشد؟ آیا میان نیروهای سیاسی فعال، بر سر چگونگی و تعیین نظام حکومت عراق توافقی هرچند ابتدایی صورت گرفته است؟

در واقع بسیار پیش از اینها حزب دموکرات کردستان عراق پیشنهادی به تمام گروه های معارض عراقی ارائه داد و این معارضین که به جز حزب دموکرات کردستان از اتحادیه میهنی، مجلس اعلای انقلاب اسلامی، حزب الدعوه، حزب عمل اسلامی، الوفاق وطنی، حزب مؤتمر عراقی و ... تشکیل می شدند همگی این پیشنهاد را جهت بررسی دریافت نمودند و غالب شان بر سر این پیشنهاد [که تعیین نوعی سیستم فدرالی برای نظام سیاسی عراق بود] به توافق مبنایی دست یافتند. بنابراین درباره شکل و نوع حکومت باید گفت از نظر ما سیستم فدرالیسم بهترین راه حل برای مشکلات و مسائلی است که مردم عراق با آن مواجه اند. زیرا چه از نظر مذهبی و یا با دیدگاه قومی هر حکومت مرکزی که تشکیل شود، احتمالا گفته خواهد شد که این حکومت قسمت اصلی اش شیعه یا سنی است، کرد یا عرب است، البته این بدیهی است که بیشتر مردمان عراق عرب هستند اما در یک سیستم متمرکز ممکن است حق اقلیت ها زایل گردد.

به همین دلیل توافق جمعی در مورد برپایی نظام فدرالی صورت گرفت و در کنفرانس لندن و کنفرانس صلاح الدین بر این مسئله تأکید شده که نظام حکومتی آینده عراق برای آن که مشکلی بین قومیت ها و مذاهب مختلف روی ندهد باید حتما یک نظام فدرالی باشد. بنابراین ما این شکل را بهترین راه حل می دانیم و معتقدیم می بایست دو حکومت فدرال در عراق به مرکزیت مناطق کردنشین و مناطق عرب نشین وجود داشته باشد که [نمایندگان آنها در جریان] انتخاباتی کاملا آزاد برگزیده شوند و هرکس رأی بیشتری از مردم کسب کند [به عنوان رئیس حکومت مرکزی] انتخاب شود. لیکن همه این مسائل در چارچوب ایجاد یک عراق موحد است که حکومتی مرکزی مابین این دو ائتلاف تشکیل شود و در این حکومت مرکزی، عرب، کرد، ترکمان، آشوری، کلدانی و قومیت های دیگر مشارکت داشته باشند. بنابراین همه ما این نظام را بهترین راه حل برای عراق می دانیم و براین نظر مصر هستیم.

ادامه دارد