روزنامه شرق، یکشنبه 16 آذر 1382 

علی اکبرقزوینی: ویروس نویس هایی که با ساختن و انتشار این موجودات موذی کامپیوتر های ما را به دردسر می اندازند و گاه زحمات چندین ماهه ما را به هدر می دهند، از مریخ نیامده  اند. آنها نه گوش های نوک تیز دارند و نه چشم هایی که شرارت ازشان می بارد . آدم های عادی ای هستند مثل من و تو. شاید همان کسی که امروز در خیابان تنه اش به تنه ات خورد و بی توجه به او راهت را ادامه دادی، یک «ویروس نویس» باشد.اغلب ما وقتی دچار حمله ویروس ها می شویم، اولین کاری که می  کنیم روز آمدکردن نرم افزارهای ضدویروس و تجهیز کامپیوتر مان به تمهیدات حفاظتی قوی تر است. اما برای سارا گوردون (Sarah Gordon) این طور نبود. او که یک پژوهشگر امنیت رایانه ای است، وقتی اولین بار مورد هجوم ویروس ها قرار گرفت، علاوه بر این تصمیم گرفت دریابد چه کسانی این برنامه های مخرب را می نویسند و با چه قصد و نیتی آنها را منتشر می کنند. سارا گوردون کاوش در خصوص جهان درونی ویروس نویس ها را تقریبا 20 سال پیش (از همان روزهای آغازین پیدایش ویروس ها) و با استفاده از گروه های مباحثه و تابلو های اعلانات سیستم اکومیل (Echomail) روی شبکه فیدونت (Fidonet) آغاز کرد. او می گوید: «از آنجا که من نه عامل قانون بودم و نه هیچ گونه قصد مخفیانه ای داشتم،  افراد از چت و ملاقات با من شادمان بودند.» این خانم پژوهشگر که هم اکنون برای شرکت امنیت رایانه ای سایمانتک کار می کند، علاوه بر این گونه سئوال و جواب های آن لاین، در همایش های ویروس نویس ها نیز شرکت کرده و تقریبا به یکی از چهره های همیشگی این نوع اجتماعات بدل شده است.

این همه سال بررسی در خصوص دنیای ویروس نویس ها، آشکار ساخته است که بسیاری از شایعات موجود در مورد آنها افسانه ای بیش نیست. «تصویر کلیشه ای ویروس نویس ها که آنها را پسران نوجوانی بدون زندگی اجتماعی و مخفی شده در زیرزمین خانه هایشان نشان می دهد، نادرست است.» برعکس، گوردون می گوید که اغلب ویروس نویس ها یکی از افراد معمولی گروه سنی خود هستند، با دوستان و خانواده شان روابط خوبی دارند و اغلب نقشی موثر در اجتماعات محلی به عهده دارند.اما اینکه چرا بیشتر کسانی که سراغ ویروس نویسی می روند نوجوانان هستند یکی از دلایلش این است که از دید آنها انجام این کار در حکم پیروزی در یک پیکار تکنیکی مهم است.از میان برنامه نویسان حرفه ای، افراد اندکی نوشتن ویروس ها را کاری دشوار می دانند. ولی برای نوجوانی که تازه با دنیای گسترده کامپیوتر ها آشنا شده است، صرف یافتن یک مجموعه ویروس نویسی و ساخت یک برنامه مخرب کارآمد، کاری پیچیده و در عین حال مفرح است.برخی دیگر، ویروس نویسی را تنها راه ور رفتن با زیروبم کامپیوتر ها می یابند و با دوستانشان برای درآوردن دل و روده رایانه ها دست به یکی می کنند. گروه هایی نیز برای بیان اعتراض خود به نوشتن و انتشار ویروس ها روی می آورند. اکثر ویروس های مزاحمی که آسیب های نه چندان جدی وارد می کنند، از سوی اعضای چنین گروه هایی نوشته می شوند.اما دلیل نوشتن ویروس ها هر چه که باشد، همه کسانی که ذکرشان رفت در یک ویژگی سهیم هستند و آن هم اینکه هیچ تصوری از اینکه عمل آنها چه دنیای وسیعی را می تواند تحت تاثیر قرار دهد، ندارند. به گفته گوردون، «آنها اثر آنچه را که روی کامپیوتر انجام می دهند، با تاثیر آن بر شخصی دیگر مرتبط نمی دانند.» اما به محض فهم این موضوع که کار آنها ممکن است چه آسیب هایی را بر دیگران وارد آورد، به گفته گوردون، از ادامه آن دست می کشند.

تحقیقات گوردون نشان داده است که تفاوت آشکاری میان ویروس نویس ها و هکرها وجود دارد. هکرها افرادی هستند که به طور غیرقانونی به شبکه های کامپیوتری نفوذ می کنند. در حالی که ویروس نویس ها از لحاظ اجتماعی افراد موجهی هستند، در مورد بسیاری از هکرها نمی توان این گونه اظهار نظر کرد. وقتی با یک ویروس پیچیده مواجه می شوید، تقریبا می توانید مطمئن باشید که آن ویروس دست پخت یک گروه هکری است. در بررسی های گوردون، مشخص شده که بسیاری از هکرهای بدنهاد نسبت به جهان پیرامون یک دیدگاه جنایی افراطی دارند و اغلب اعتنایی به اصول پذیرفته شده اخلاقی نمی کنند. گوردون می کوید می توان بسیاری از نوجوان ها را از تبدیل شدن به ویروس نویس هایی که هدفی جز  آزار و اذیت دیگران ندارند، بازداشت. «من معتقدم با یک برنامه آموزشی صحیح، و نیز صحبت درباره اصول اخلاقی و رفتارهای اجتماعی مناسب، می توان واقعا از این رفتارها کاست. نوجوان ها نیازمند آنند که از اولین زمانی که کامپیوتر را مورد استفاده قرار می دهند، بیاموزند که چه چیزهایی درست و مناسب است و چه چیزهایی نه.»ویروس نویسی کار مهمی نیست و افرادی که سراغ آن می روند نباید تصور کنند که دارند آپولو هوا می کنند. این عمل بیش از آنکه کاری فنی و تخصصی باشد، رفتاری غیرمسئولانه و نامطلوب است. به قول گوردون، «برای وقت گذرانی آن لاین راه های بسیار بهتری وجود دارد.»