سبک های والدگری، الگوهای رفتاری و تعاملی والدین با فرزندانشان هستند که می توانند تأثیرات مهمی بر رشد و سلامت روانی فرزندان داشته باشند. اختلال سلوک (CD)، یک اختلال رفتاری جدی است که با رفتارهای پرخطر، مخرب و ضداجتماعی مشخص می شود.
پژوهش ها نشان داده اند که سبک های والدگری ناکارآمد، خطر ابتلا به اختلال سلوک را در کودکان افزایش می دهند. این سبک ها عبارتند از:

سبک اقتدارگرا که در آن والدین انتظارات سختگیرانه ای از فرزندان خود دارند و از تنبیه بدنی یا سایر روش های تنبیهی برای کنترل آنها استفاده می کنند.
سبک سهل انگاری که در آن والدین به نیازهای عاطفی و فیزیکی فرزندان خود توجه نمی کنند.
سبک بی توجه که در آن والدین حضور فیزیکی دارند، اما توجه و حمایت عاطفی لازم را به فرزندان خود ارائه نمی دهند.

در مقابل، سبک های والدگری کارآمد، خطر ابتلا به اختلال سلوک را کاهش می دهند. این سبک ها عبارتند از:

سبک مقتدرانه که در آن والدین انتظارات مشخصی از فرزندان خود دارند، اما با محبت و حمایت آنها را هدایت می کنند.
سبک مشارکتی که در آن والدین با فرزندان خود در تصمیم گیری مشارکت می کنند و از نظر عاطفی به آنها نزدیک هستند.

همدلی عاطفی و شناختی، دو مهارت مهم اجتماعی هستند که می توانند در پیشگیری از اختلال سلوک نقش داشته باشند.
همدلی عاطفی، توانایی درک و اشتراک احساسات دیگران است.
همدلی شناختی، توانایی درک نقطه نظر دیگران است.
کودکانی که دارای همدلی عاطفی و شناختی بالایی هستند، بیشتر می توانند با احساسات خود و دیگران کنار بیایند و رفتارهای پرخطر و ضداجتماعی را کاهش دهند.
پژوهش های اخیر نشان داده اند که همدلی عاطفی و شناختی، می تواند نقش میانجی گری در رابطه بین سبک های والدگری و اختلال سلوک داشته باشد. به این معنا که سبک های والدگری ناکارآمد، منجر به کاهش همدلی عاطفی و شناختی در کودکان می شوند و این امر خطر ابتلا به اختلال سلوک را افزایش می دهد.
به عنوان مثال، در یک مطالعه، کودکانی که از سبک های والدگری ناکارآمد، مانند سبک اقتدارگرا، برخوردار بودند، همدلی عاطفی و شناختی کمتری داشتند و در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به اختلال سلوک قرار داشتند.
این یافته ها نشان می دهد که والدین می توانند با ارتقای همدلی عاطفی و شناختی در فرزندان خود، خطر ابتلا به اختلال سلوک را کاهش دهند. این امر می تواند از طریق آموزش مهارت های اجتماعی، مانند حل مسئله، مدیریت خشم و گوش دادن فعال، انجام شود.
در اینجا چند نکته برای والدین جهت ارتقای همدلی عاطفی و شناختی در فرزندان خود آورده شده است:

در مورد احساسات خود با فرزندان خود صحبت کنید. به آنها نشان دهید که فهمیدن و درک احساسات، بخشی طبیعی از زندگی است.
به فرزندان خود کمک کنید تا احساسات خود را شناسایی کنند. به آنها کمک کنید تا کلماتی برای بیان احساسات خود پیدا کنند.
به فرزندان خود کمک کنید تا احساسات دیگران را درک کنند. برای مثال، در مورد موقعیت هایی که دیگران احساس غم، شادی یا عصبانیت می کنند، با آنها صحبت کنید.
به فرزندان خود کمک کنید تا با احساسات خود کنار بیایند. به آنها یاد دهید که چگونه راه های سالمی برای بیان احساسات خود پیدا کنند.