در دل کویر قم، در همسایگی مسجد جمکران، گوهری از دوران ساسانیان به حال خود رها شده و در خاموشی مطلق به فراموشی سپرده شده است. قلعه گبری، که زمانی نماد شکوه و عظمت نیاکانمان بود، این روزها به تلی از خاک و زباله تبدیل شده و مامنی برای احشام بی‌تفاوت به تاریخ.
این قلعه که در سال ۱۳۷۷ با شماره ۲۱۷۲ به فهرست آثار ملی ایران راه یافت، گویی از چشم متولیان فرهنگ و تاریخ شهر قم پنهان مانده است. بی‌توجهی مسئولان در قبال این میراث ارزشمند، جای بسی تاسف و تامل دارد.
زمانی این قلعه به محل استراحت دام‌های دامداران تبدیل شده بود که این امر نه تنها از تخریب آن جلوگیری نمی‌کرد، بلکه توهینی به هویت و تاریخ این سرزمین بود. کمبود بودجه نمی‌تواند بهانه‌ای برای بی‌مبالاتی و سهل‌انگاری در حفظ و نگهداری این گنجینه ملی باشد.
مدیران شهر که وظیفه صیانت از میراث فرهنگی را بر عهده دارند، باید پاسخگوی این بی‌توجهی آشکار باشند. مقامات قضایی نیز در قبال این تاراج آشکار ذخایر تاریخی باید واکنش مناسب را نشان دهند.
قلعه گبری در حال نابودی است، اما این فقط یک قلعه نیست. این نمادی از تمدن، تاریخ و هویت ماست. نابودی این قلعه، زخمی عمیق بر پیکره فرهنگ و هویت ایران خواهد بود.
چه زمانی به ارزش واقعی تاریخ و فرهنگ خود پی خواهیم برد؟ چه زمانی از خواب غفلت بیدار خواهیم شد و برای حفظ میراث نیاکانمان تلاش خواهیم کرد؟
مرثیه قلعه گبری، مرثیه‌ای برای بی‌تفاوتی و غفلت ماست. 
آیا صدای این مرثیه را خواهیم شنید؟
آیا برای نجات این گنجینه ملی دیر نشده است؟

مهیار موسوی