محققان در حال گذراندن زمستان در ایستگاه تحقیقاتی مک‌موردو در قطب جنوب، که به منزله شش ماه انزوا از دنیای خارج است، دریافتند که لهجه انگلیسی آنها به طور قابل توجهی تغییر کرده و لهجه‌ای منحصر به فرد به نام "انگلیسی جنوبگان" را ایجاد کرده است.

این پدیده که به عنوان همگرایی زبانی شناخته می‌شود، زمانی رخ می‌دهد که گروهی از مردم برای مدت طولانی با یکدیگر در تماس نزدیک باشند. در این مورد، محققان از سراسر جهان با پیشینه‌های زبانی مختلف، مجبور بودند برای برقراری ارتباط روزمره از انگلیسی استفاده کنند.

با گذشت زمان، آنها ناخودآگاه شروع به اتخاذ ویژگی‌های گفتاری یکدیگر از جمله تلفظ، لحن و واژگان مشترک کردند. این امر منجر به ایجاد لهجه‌ای جدید شد که برای افراد خارج از گروه قابل تشخیص بود.

شباهت به پیدایش لهجه در شهرهای بزرگ:

این پدیده شبیه به چگونگی پیدایش لهجه‌ها در شهرهای بزرگ است. مهاجران از پیشینه‌های مختلف زبانی به این شهرها می‌آیند و برای برقراری ارتباط با یکدیگر مجبور به استفاده از زبان مشترکی می‌شوند. با گذشت زمان، لهجه جدیدی از زبان غالب که مختص به آن شهر است، تکامل می‌یابد.

عوامل ایجاد کننده لهجه جنوبگان:

عوامل متعددی در ایجاد لهجه جنوبگان نقش داشتند، از جمله:

• انزوا: انزوای طولانی مدت از دنیای خارج، محققان را مجبور به اتکا به یکدیگر برای برقراری ارتباط کرد.
• بین‌المللی بودن: پیشینه‌های زبانی متنوع محققان، طیف وسیعی از لهجه‌ها و الگوهای گفتاری را به ارمغان آورد.
• نیاز به وضوح: در محیط خشن قطب جنوب، برقراری ارتباط واضح و کارآمد از اهمیت بالایی برخوردار بود.

انگلیسی جنوبگان چه ویژگی‌هایی دارد؟

برخی از ویژگی‌های بارز انگلیسی جنوبگان عبارتند از:

• کشش صامتها: محققان تمایل داشتند صامت‌ها را بیشتر از انگلیسی استاندارد کشش دهند.
• تغییر لحن: لحن صدا در انگلیسی جنوبگان بیشتر آهنگین و مسطح‌تر بود.
• واژگان مشترک: اصطلاحات و عبارات جدیدی برای اشاره به تجربیات و مفاهیم خاص زندگی در قطب جنوب ایجاد شد.

انگلیسی جنوبگان نمونه‌ای جذاب از چگونگی شکل‌گیری زبان در اثر تعاملات اجتماعی است. این نشان می‌دهد که چگونه انزوا، بین‌المللی بودن و نیاز به برقراری ارتباط واضح، می‌تواند به ظهور لهجه‌های جدید و منحصر به فرد منجر شود.

این پدیده همچنین تأثیر عمیق انزوا را بر رفتار و فرهنگ انسان نشان می‌دهد. شش ماه دوری از دنیای خارج، نه تنها لهجه محققان را تغییر داد، بلکه هویت و تعلق خاطر مشترکی را نیز در آنها ایجاد کرد.