دوشنبه 4 تیر ,1375 24 ژوئن ,1996 سال چهارم , شماره 1001

گچساران با جمعیتی حدود 130 هزار نفر تا چندسال قبل دو حمام عمومی
در سطح شهر داشت که یکی دراختیار شهرداری بود که تخریب و تبدیل به
پاساژ و مغازه گردید و دیگری هم حدود سه سال قبل توسط صاحبش تعطیل
شد که به پاساژ و مغازه تبدیل شود و باوجود مخالفت مسئولین
فرمانداری, شهرداری و اداره بهداشت متاسفانه بازگشایی نشد. از آن
هنگام تاکنون این شهر همچنان فاقد حمام است و اهالی جهت استحمام در
بلاتکلیفی و سرگردانی به سر می برند ناگفته نماند که به خاطر همین مسئله
چندین بار تذکرات لازم جهت بازگشایی حمام قبلی یا احداث حمامهای جدید
به مسئولین ذیربط داده شد ولی بنابه اظهارات آنان به علت پاره ای از
مشکلات, این کار هیچگاه عملی نگردید وتنها قشری که بیش ازهمه ازنبودن
حمام در سطح شهر رنج می برند مستاجران و مستضعفینی هستند که
خانه هایشان فاقد حمام می باشد البته کارگرانی را که در پائیز و
زمستان برای چند ماهی جهت کاریابی از دیگر شهر و روستاهای این استان
ساکن گچساران می شوند به این اقشار باید افزوده شود ضمنا هستند
کسانی که مجبورند برای یک استحمام رنج سفر را به خود هموار کنند و به
شهرهایی مانند بهبهان, نورآباد بروند که همین مسافرت هم برایشان
صدها مشکل دست وپاگیر ایجاد می کند و هزینه مسافرت چند برابر هزینه یک
استحمام می شود. عده ای از اهالی هم در بهار و تابستان که هوا در این
منطقه گرم و طاقت فرساست برای فرار از گرما و استحمام به رودخانه ,
چشمه سار وگندابهایی که در بیابان و دره ها جاری است پناه می برند که
با خطر غرق شدن و یا روبه رو شدن با آبهای کثیف, غیربهداشتی و
بیماری زا روبه روست. لذا ضرورت دارد مسئولین فرمانداری, شهرداری ,
اداره بهداشت با تشریک مساعی وباتوجه به مهاجرتهای بی رویه روستائیان
به شهر که افزایش جمعیت را درپی دارد نسبت به این مسئله بسیار مهم
بهداشتی فکری اساسی کنند. علی اکبر حیدری گچساران