چهار دهکده آنجاست؛ در حاشیه‌ی رودخانه‌ی زِمکان، موسوم به "ﮔﻮﺭەﺟﻮ"، واقع شده است. از چند سال پیش، طرح سدسازی در این منطقه به مرحله‌ی اجرا درآمده و اکنون سد ساخته شده است. اما این سد باعث شده که اهالی این روستاها ناچار به ترک خانه‌های خود شوند، زیرا همه‌ی آن‌ها زیر آب می‌روند.

ﮔﻮﺭەﺟﻮ، یکی از قدیمی‌ترین اقامت‌گاه‌های سرزمین گوران است، با گویش کهن و ویژگی‌های خاص خود که در دو رساله‌ی زبان‌شناختی آقای سروش شهبازی و خانم پروین محمودویسی و همکاران بررسی شده است. مردمان گوراجو همگی یارسانی و کورد هستند.
دەنگ قواقوو وەخت هەیهاتم. 
هُورَه و مُوور، آواهای باستانی این مردمان در کنار کلام و تنبور هستند. هُورَه خطاب انسان به هُور (خورشید) است و به زبان آوردن، اندوه انباشته در سینه است.
 

شاید سدسازی و مدرنیزاسیون همچون یک ضرورت تلقی شود، اما ویرانی طبیعت و تاریخ هم جنایت است. فرشته‌ی تاریخِ بنیامین این‌جا هم حی و حاضر است. توفان پیشرفت از جانب دولت می‌وزد و هستی راز آمیز مکان و زمکان را در آینده‌ای تیره و تار و مبهم فرو می‌برد.

اینجاست که که‌لام دۆرویش بیامەای از چلتنان به گوش می‌رسد:
"ئۆجاق دەفتەران ره‌وانەن ژە نوو
قواقوو کەفتەن نه کوی دالاهوو"

به قلم: آقای #فرهاد_گوران
نویسنده و روزنامه‌نگار 
کانال تلگرام آقای گوران👈🏼
https://t.me/farhaadgooraan