در دهه ۵۰، کوچه لختی‌های تهران یک نام خیابانی معروف بود که همیشه به خاطر اسطوره‌ها و داستان‌های تاریخی ارتباط داشت. این خیابان، از آنجایی که به کوچه لختی‌ها شهرت یافته بود، به دلیل فراوانی باجگیری و زورگیری‌ها در حوالی زیر پل اکباتان، شهرت جای خالی خود را پیدا کرده بود. افراد وقتی به این خیابان وارد می‌شدند، اغلب مجبور می‌شدند هر چیزی که در جیبشان بود را تحویل دهند. از جریان تاریکی که روی خیابان سایه می‌انداخت، ترس و نیز تردد در آن به حدی پرریسک و نادیدنی می‌شد که هیچ کس جرات عبور از آن گذر را نداشت.

خیابان سعدی، از سمت شمال به خیابان انقلاب و از سمت جنوب به میدان توپخانه می‌رسید. پس از بمب‌گذاری در سال ۱۳۶۱ در میدان توپخانه و تخریب بخش شمالی خیابان ناصرخسرو، خیابان سعدی به نام «سعدی جدید» تغییر نام داده شد. افرادی مانند نصرالله حدادی باور دارند که این خیابان قبل از تغییر نام به خیابان سعدی، به نام خیابان «لختی‌ها» شناخته می‌شد.

سعید نفیسی نیز، تاریخ‌نگار دیگری است که از زمان‌های گذشته اشاره‌هایی به وضعیت خیابان سعدی دارد. او توضیح می‌دهد که در گذشته، این خیابان تنگ‌تر از امروز و بدون وجود هیچ دکانی بود، به همین دلیل به آن خیابان «لختی» می‌گفتند. البته بر اساس اسناد مختلف، خیابان سعدی در پایان دوره‌های سلطنتی قاجاریه و پهلوی، یک خیابان خلوت و خالی از سکنه بود که حرکت و تردد در آن به حداقل می‌رسید و در روزهای روشن، افراد را مورد آزار و اذیت قرار می‌دادند، به آن اندازه که هیچ کس جرات نداشت در آن وارد شود و از آن‌جا نام «لختی‌ها» برای این خیابان ثبت شده بود.

خیابان سعدی از اولین نقاطی بود که به عنوان مکان حضور نمایندگی‌های خودرو در تهران شناخته می‌شد. از نمایندگی جیپ تا شورلت و دیگر ماشین‌ها، همگی در این خیابان مستقر بودند. اتصال آسان در کنار گاراژها، هتل‌ها و مسافرخانه‌های زیادی، خیابان سعدی را به یک منطقه معروف و پر از رونق تجاری تبدیل کرده بود.

ساختمان بانک بازرگانی، یکی از بناهای قدیمی خیابان سعدی است که تا امروز نیز باقی مانده است. در کنار آن، کوچه‌ای به نام کوچه نفیسی وجود دارد که به یاد نام یکی از شخصیت‌های معروف در این منطقه است.

خیابان سعدی، به علت همسایگی نزدیک به خیابان چراغ برق (امیرکبیر)، یکی از اولین خیابان‌هایی بود که چراغ برق در آن نصب شده بود. این خیابان به عنوان یکی از نقاط مهم تأثیرگذار در تامین روشنایی شهر تهران محسوب می‌شد. اتمام هر ماه، مسئول برق از هر خانه ۵ تومان دریافت می‌کرد تا به آن‌ها برق تأمین کند. امروز، این خیابان همچنان به عنوان یکی از خیابان‌های پر زرق و برق و با پتانسیل تجاری قوی شناخته می‌شود، اما همچنان داستان‌های زمان گذشته آن را تازگی‌هایی بیشتر می‌بخشد.