خیابان پهلوی تهران که امروزه به نام خیابان ولیعصر شناخته می‌شود، یکی از مهم‌ترین و طولانی‌ترین خیابان‌های تهران است. این خیابان در سال ۱۳۰۴، در دوران حکومت رضاشاه پهلوی، به عنوان خیابانی عریض و مستقیم از میدان توپخانه تا میدان تجریش ساخته شد. خیابان پهلوی در آن زمان به عنوان نمادی از مدرنیته و پیشرفت ایران شناخته می‌شد و از آن برای نمایش قدرت و اقتدار حکومت پهلوی استفاده می‌شد.
خیابان پهلوی در ابتدا با درختان چنار و کاج کاشته شد و در دو طرف آن، ساختمان‌های دولتی و خصوصی ساخته شد. این خیابان به سرعت به یکی از پرترددترین خیابان‌های تهران تبدیل شد و به عنوان محلی برای عبور و مرور، تفریح و خرید مورد استفاده قرار می‌گرفت.
در دوران محمدرضا شاه پهلوی، خیابان پهلوی توسعه بیشتری یافت و به سمت شمال و جنوب گسترش پیدا کرد. در این دوران، ساختمان‌های جدیدی در این خیابان ساخته شد و امکانات رفاهی بیشتری به آن اضافه شد. خیابان پهلوی در این دوران نیز به عنوان نمادی از قدرت و اقتدار حکومت پهلوی شناخته می‌شد.
پس از انقلاب ۱۳۵۷، نام خیابان پهلوی به خیابان ولیعصر تغییر یافت. با این حال، این خیابان همچنان به عنوان یکی از مهم‌ترین و طولانی‌ترین خیابان‌های تهران باقی مانده است. خیابان ولیعصر امروزه محلی برای زندگی، کار، تفریح و خرید بسیاری از مردم تهران است.
اهمیت خیابان پهلوی
خیابان پهلوی از نظر تاریخی و فرهنگی اهمیت زیادی دارد. این خیابان به عنوان نمادی از دوران حکومت پهلوی شناخته می‌شود و شاهد بسیاری از تحولات سیاسی و اجتماعی ایران بوده است. خیابان ولیعصر همچنین از نظر اقتصادی اهمیت زیادی دارد و به عنوان یکی از مراکز مهم تجاری و گردشگری تهران شناخته می‌شود.
مشخصات خیابان پهلوی
خیابان ولیعصر با طول ۱۹ کیلومتر، طولانی‌ترین خیابان تهران است. این خیابان از میدان توپخانه در مرکز تهران آغاز می‌شود و تا میدان تجریش در شمال تهران ادامه دارد. خیابان ولیعصر از دو طرف با درختان چنار پوشیده شده است و دارای امکانات رفاهی زیادی مانند پارک‌ها، موزه‌ها، مراکز خرید و رستوران‌ها است.