خیابان ولیعصر، که در گذشته به نام خیابان مخصوص پهلوی شناخته می‌شد، یکی از مهم‌ترین و تاریخی‌ترین خیابان‌های تهران است. این خیابان در سال‌های پیش از شهریور ۱۳۲۰ به‌عنوان جاده‌ای اختصاصی برای استفاده خاندان پهلوی ساخته شده بود و مردم عادی اجازه استفاده از آن را نداشتند. در آن زمان، مردم برای رفت‌وآمد به تجریش و شمیران از جاده قدیم شمیران استفاده می‌کردند.

تاریخچه و عمومی شدن خیابان ولیعصر

تا سال ۱۳۲۰، این جاده تنها به خاندان سلطنتی و درباریان اختصاص داشت. اما پس از شهریور ۱۳۲۰ و خروج رضاشاه از ایران، این خیابان به روی عموم مردم باز شد و به یکی از مسیرهای اصلی و پرتردد میان مرکز تهران و منطقه شمیران تبدیل شد.

ویژگی‌های خیابان ولیعصر در سال ۱۳۲۹

در دهه ۱۳۲۰، خیابان ولیعصر (مخصوص پهلوی) به دلیل موقعیت جغرافیایی و دسترسی به مناطق خوش‌آب‌وهوای شمیران، اهمیت زیادی پیدا کرد. این خیابان با درختان چنار سر به فلک کشیده‌اش که در دو طرف جاده کاشته شده بودند، جلوه‌ای زیبا و منحصر‌به‌فرد داشت و به یکی از نمادهای تهران تبدیل شد.

• مسیر خیابان: این خیابان از مرکز شهر تهران آغاز شده و تا تجریش در منطقه شمیران امتداد داشت.
• کاربری خیابان: پس از عمومی شدن، خیابان ولیعصر به یکی از مسیرهای اصلی و محبوب برای دسترسی به شمیران و تجریش تبدیل شد و نقش مهمی در ارتباط مناطق شمالی و جنوبی تهران ایفا کرد.

اهمیت خیابان ولیعصر در تاریخ تهران

عمومی شدن خیابان مخصوص پهلوی، نقطه عطفی در تاریخ توسعه شهری تهران بود. این خیابان نه‌تنها به مردم امکان دسترسی به مناطق خوش‌آب‌وهوای شمیران را داد، بلکه به مرور به یکی از مهم‌ترین شریان‌های ارتباطی و فرهنگی شهر تبدیل شد.

در سال‌های بعد، خیابان ولیعصر به دلیل طولانی‌ترین خیابان خاورمیانه بودن و زیبایی‌های طبیعی‌اش، به یکی از نمادهای شهر تهران و تاریخ معاصر ایران تبدیل شد.