بشر بِزَه هوئی؛ شاعر و عارف برجسته زاگرس

بشر بِزَه هوئی، فرزند الماس و مشهور به کابشر، یکی از چهره‌های برجسته شعر و عرفان در منطقه زاگرس است. او در سال ۱۲۵۱ هجری شمسی در روستای گهواره (که اکنون به شهر تبدیل شده است) در استان کرمانشاه به دنیا آمد.

زندگی و مسیر عرفانی

بشر بِزَه هوئی از نعمت سواد خواندن و نوشتن بی‌بهره بود، اما قریحه ذاتی، حافظه قوی و ارتباط با بزرگان منطقه او را به سوی روشنایی و دانش سوق داد. حضور در محضر آسید رستم حیدری در تکیه توتشامی و مراودات با اندیشمندان و عارفان، او را به شعر و ادب علاقه‌مند کرد.

او با بهره‌گیری از این استعداد ذاتی، اشعار زیبایی سرود که به دلیل عمق معنایی و عرفانی، زبانزد خاص و عام شد. بشر بِزَه هوئی زندگی ساده و زاهدانه‌ای داشت و به دنیا و مادیات بی‌توجه بود. این سبک زندگی موجب شد تا خرقه درویشی بر تن کند و مدتی در دهکده سرانه دالاهو، در زیارتگاه بابایادگار، به خدمت زائران و مشتاقان بپردازد.

وفات و آرامگاه

بشر بِزَه هوئی در سال ۱۳۳۵ هجری شمسی از دنیا رفت و در مجارستان توتشامی به خاک سپرده شد. او در زمینه قرائت کلامات دفاتر یاری و مقام‌خوانی، از برجسته‌ترین اساتید عصر خود بود و نامش در تاریخ عرفان و ادبیات منطقه زاگرس جاودانه شد.

پیشینه خانوادگی

کابشر از خانواده‌ای اهل ادب و عرفان بود. او برادرزاده درویش کریم گهواره‌ای، فرزند عباس، پسر حمزه، یکی از شعرای زمان سید براکه در عصر فتحعلی‌شاه قاجار بود. خاندان او، که به خاندان الیاسی گهواره مشهورند، نقش مهمی در فرهنگ و ادب منطقه داشتند. کابشر مدتی نیز در منزل پاشاخان یاسمی، حاکم گوران، به سر برده است.

نمونه‌ای از اشعار بشر بِزَه هوئی

اشعار بشر بِزَه هوئی سرشار از مضامین عرفانی و حیدری است. در ادامه، بخشی از اشعار او آورده شده است: 
مدد یا علی ای آقای سرور  
ماتم حیرانم نه کار حیدر  

حیدری دادرس نه گشت خور بو  
ارباب سرجم چل قلندر بو  

حیدری ضامن پی بی‌کسان بو  
حیدری ساقی جم مستان بو  

حیدری مخبر حال زان خاص بو  
نه ارض فریاد رس نه بحر خواص بو  

حیدری مخبر رازدان دل بو  
حیدری لقمان حل مشکل بو  

حیدری ضامن دردان سخت بو  
دادرس و هانای وخت بی وخت بو  
 

ویژگی‌های ادبی و عرفانی بشر بِزَه هوئی

مضامین عرفانی و حیدری:
اشعار او سرشار از عشق به امام علی (ع) و مضامین عرفانی است که نشان‌دهنده عمق ایمان و معرفت اوست.

زبان ساده و روان:
اشعار او با زبانی ساده و قابل فهم، اما عمیق و پرمعنا سروده شده‌اند که مخاطبان خاص و عام را جذب می‌کنند.

تأثیر از محیط زاگرس:
طبیعت زاگرس و فرهنگ منطقه در اشعار او به‌خوبی نمایان است و به اشعارش هویتی بومی و اصیل بخشیده است.

جمع‌بندی

بشر بِزَه هوئی، شاعر و عارف برجسته زاگرس، با وجود بی‌بهره بودن از سواد رسمی، توانست با قریحه ذاتی و ارتباط با بزرگان، به یکی از چهره‌های ماندگار شعر و عرفان تبدیل شود. زندگی زاهدانه و اشعار پرمعنای او، همچنان الهام‌بخش علاقه‌مندان به ادبیات و عرفان است. کابشر نمادی از عرفان، سادگی و عشق به معنویت در تاریخ زاگرس است.