در این روزهای گرم تابستان بازار اوقات فراغت دانش آموزان و دانشجویان داغ است. چیزی که اغلب پدرها  و مادرها را کلافه می­ کند، مشغول بودن بیش از اندازه فرزندان با تلفن های همراه ویا تبلت ورایانه است. مرتب در حال بازگویی مضرات این گونه وسایل از امواج و اشعه های سرطان زا گرفته تا ضعف عضلانی، چاقی مفرط وتحلیل سلول های مغزی، علی الخصوص برای کودکان هستند.

اما باید دید ما به عنوان پدر ومادر که نگران هدر رفتن اوقات فراغت فرزندان دلبندمان در فضاهای مجازی وبازی های رایانه ای هستیم تا چه اندازه به فکر جایگزینی برای جذابیت های غیر قابل انکار این وسایل بوده ایم؟

کودکان مملو از انرژی و هیجان هستند. دوران گل کوچک­ های کوچه که گذشته است. صله رحم و دید بازدیدها که فقط به ایام نوروز محدود شده است. مشغله های والدین هم گشت وگذار در طبیعت را از یادها و خاطره ­ها برده است و به دلیل همین گرفتاری­ها هم، الگوی مناسبی برای مطالعه برای فرزندانمان نیستیم.

کارکردن و شاگردی کردن بچه ها در خانه و یا بیرون از خانه هم که خلاف شئونات خانوادگی به شمار می آید. پس محل تخلیه این همه انرژی کجاست؟ اگر مرتب گوش بچه را می گیریم و از گوشی همراهش بیرون میاوریم، آیا نباید آن را به جایی بهتر و مفیدتر و البته جذاب­تر رهنمون باشیم.

به عنوان والدین چه مقدار وقتمان را با آن ها می گذرانیم؟ تا چه اندازه به پارک ها، موزه ها و مراکز فرهنگی و تفریحی شهرمان سر می زنیم؟ عضو کدام کتابخانه شهر شده ­ایم و یا فرزندانمان را برای عضویت در کدامیک از این مراکز تشویق کرده­ایم؟ در هفته و یا ماه و یا حتی سال چقدر وقتمان را برای مطالعه در زمینه های مختلف برنامه ریزی کرده ­ایم؟

باید بدانیم که یکبار و دوبار مسافرت یا چند ساعت محدود کلاس ورزشی و آموزشی در هفته و سپس آن رها کردن کودکان در روزهای طولانی تابستان کافی نیست.

هورمون های انرژی همواره در حال فعالیت هستند و ذخیره و تخلیه نشدن آن­ها می ­تواند مضررات جبران ناپذیری را برای فرزندان دلبندمان به همراه داشته باشد.

شرکت در فعالیت های ورزشی وحتی بازی در کوچه و پارک­ های عمومی با نظارت والدین فواید بیشتری نسبت به مضرات احتمالی دارد. انجام کارهای درآمدزا در خانه و یا با دقت در محیط و بدون فشار بیش اندازه برای بچه­ ها، در بیرون از خانه نه تنها مخالف شئونات اجتماعی نیست؛ بلکه می ­تواند علاوه بر آماده سازی آن­ها برای ورود قریب الوقوع در جامعه و آموختن عملی حرفه­ای فراخور حال آنان و افزایش و بهره ور ساختن شم اقتصادی آن­ها مورد بسیار مناسبی برای صرف انرژی های انباشته شده در دوران نوجوانی وجوانی و حتی پربازده­تر از کلاس ­های مقطعی و آموزشی صرف باشد.

در این زمینه نقش رسانه ­ها  در فرهنگ سازی برای جامعه بسیار مؤثر است. ساخت فیلم و سریال تلویزیونی یا برنامه­ های مستند، درباره کار و تلاش دانشمندان و معرفی افراد موفق و پرتلاش و کوشا که فعالیت­ های اقتصادی و اجتماعی خود را در کنار درس و زندگی مدیریت کرده­ اند، می­ تواند اثر ­بخش باشد. البته مسلم است که این مهم، همت و باور مدیران و صاحبان حرفه و فن نیز را هم می ­طلبد.

به این مسأله دقت داشته باشیم که مضرات بیکاری و بی برنامگی برای بچه ها کمتر از بازی های رایانه ای و سرگرمی با گوشی و تبلت نیست.

شیطان همیشه به دنبال دست های بیکار می گردد تا برای آن ها کار پیدا کند و مسلما کاری که شیطان برای فرزندانمان پیدا کند مورد رضایت و قبول خدا، ما و جامعه نیست.

پس قبل از گرفتن و محدود کردن گوشی های همراه به فکر جایگزینی مناسب، مفید و جذاب برای آن­ها  باشیم.

آزاده ابراهیمی فخاری