گوجه فرنگی در زمان قاجار با نام‌های جالب و گاه عجیبی شناخته می‌شد. اولین بار در سال 1261 شمسی توسط دوست‌محمدخان معیرالممالک از فرنگ به ایران آورده شد و به دلیل شباهت ظاهری به بادمجان و رنگ قرمز آن، "ارمنی بادمجان" نامیده شد.
اما ورود این "فرنگی ملعون" با مخالفت‌هایی روبرو شد. عده‌ای به دلیل ناآشنایی و ترس از این گیاه جدید، شایعاتی مبنی بر حرام بودن آن به دلیل "فرنگی" بودن، پخش کردند. این موضوع باعث شد تا بسیاری از مردم از خوردن گوجه فرنگی خودداری کنند.
 

اما با گذشت زمان و آشنایی بیشتر مردم با این گیاه، حساسیت‌ها کم کم فروکش کرد. علمای دینی نیز با بررسی فقهی، خوردن گوجه فرنگی را حلال اعلام کردند. به تدریج، مردم به طعم و مزه گوجه فرنگی عادت کردند و آن را در غذاهای خود جای دادند.
امروزه گوجه فرنگی به یکی از پرمصرف‌ترین صیفی‌جات در ایران تبدیل شده و به سختی می‌توان تصور کرد که زمانی این "ارمنی بادمجان" ملعون، در سفره ایرانیان جایی نداشته است.
جالب است بدانید که داستان ورود و پذیرش گوجه فرنگی در ایران، نمونه‌ای از چالش‌های فرهنگی در برابر پدیده‌های نوظهور است. ترس از ناشناخته، تعصبات و باورهای سنتی، می‌توانند مانع از پذیرش نوآوری‌ها شوند. اما با گذشت زمان، آگاهی و تجربه، غالباً بر این موانع غلبه می‌کنند و راه را برای پذیرش و انس با پدیده‌های جدید باز می‌کنند.