زبان بلوچی، با قدمتی دیرینه و اصالت بی‌نظیر، در زمره گنجینه‌های ارزشمند زبانی ایران زمین جای می‌گیرد. این زبان که در شاخه زبان‌های ایرانی غربی قرار دارد، به مثابه پلی میان گذشته و حال، پیوند عمیقی میان نسل‌های مختلف ایرانیان برقرار می‌کند.

بلوچی، با حفظ ساختار و واژگان کهن، گویی بازتابی از زبان پهلوی باستان است. شباهت‌های چشمگیر واژگان بلوچی با اوستایی و پارسی باستان، گواه بر قدمت و اصالت این زبان است.

نمونه‌هایی از واژگان مشترک بلوچی با پهلوی:

• سوزن: بلوچی (سوچن) / پهلوی (سوچن)
• مردن: بلوچی (مُرت) / پهلوی (مُرت)
• باد: بلوچی (گُوات) / پهلوی (ءُوات)
• هجده: بلوچی (هَژده) / پهلوی (هَژده)
• نشسته: بلوچی (نشتگ) / پهلوی (نشستگ)
• شب و روز: بلوچی (شپ و روچ) / پهلوی (شپ و روچ)
• سفید: بلوچی (اسپِیت) / پهلوی (اسپِید)
• آب: بلوچی (آپ) / پهلوی (آپ)
• دروغ: بلوچی (دروگ) / پهلوی (دروگ)

علاوه بر اشتراکات واژگانی، ساختار دستوری زبان بلوچی نیز شباهت‌های بسیاری به پهلوی باستان دارد. این امر نشان‌دهنده ریشه‌های عمیق و اصالت این زبان است.

بلوچی، فراتر از یک زبان، حامل فرهنگ و هویت مردمان بلوچ است. این زبان، با گنجینه‌ای از ادبیات غنی، فولکلور و موسیقی، نقش مهمی در حفظ و انتقال فرهنگ اصیل بلوچی ایفا می‌کند.

مطالعه و پژوهش در زبان بلوچی، دریچه‌ای به سوی درک عمیق‌تر تاریخ و فرهنگ ایران می‌گشاید. این گنجینه گرانبها، شایسته توجه و پاسداشت نسل‌های کنونی و آینده است.