در غرب اصفهان، در نزدیکی روستای سده، کوهی به نام "آتشگاه" واقع شده که از دیرباز مورد توجه و احترام بوده است. این کوه که در واقع تپه‌ای با ارتفاع تقریبی 1000 متر است، در منطقه حاصلخیز ماربین اصفهان قرار دارد.

سابقه تاریخی

آثار و شواهد نشان می‌دهد که قدمت این مکان به دوران پیش از اسلام و احتمالاً به دوره ایلامیان می‌رسد. در آن زمان، این کوه به عنوان معبدی برای پرستش بت‌ها مورد استفاده قرار می‌گرفته است.

مسعودی در کتاب "مروج الذهب" به این موضوع اشاره می‌کند و از این کوه به عنوان یکی از هفت پرسشتگاه بت‌پرستان یاد می‌کند.

تبدیل به آتشگاه در دوران ساسانیان

با ظهور ساسانیان و گسترش آیین زرتشت، این معبد بت‌پرستی به "آتشگاه" تبدیل شد. ساسانیان با تخریب معبد و تغییر کاربری آن، این مکان را به محلی برای نیایش و برگزاری مراسم مذهبی زرتشتیان تبدیل کردند.

معماری آتشگاه

آتشگاه اصفهان به صورت قلعه‌ای هشت‌گوشه با خشت‌های بزرگ و بر روی سنگ‌های طبیعی بنا شده است. مدخل‌های آن هلال شکل بوده و در وسط کف ساختمان برآمدگی‌ای وجود دارد که آتشدان بر روی آن قرار می‌گرفته است. این آتشدان به نام "آتش مجوس" شهرت داشته است.

اهمیت آتشگاه

آتشگاه اصفهان به عنوان یکی از مهم‌ترین آتشگاه‌های ایران در دوران ساسانیان شناخته می‌شده است. این مکان نه تنها از نظر مذهبی برای زرتشتیان اهمیت داشته، بلکه از نظر تاریخی و معماری نیز از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است.

وضعیت فعلی

امروزه، از آتشگاه اصفهان جز ویرانه‌هایی باقی نمانده است. با این وجود، این مکان همچنان مورد احترام زرتشتیان و علاقه‌مندان به تاریخ و فرهنگ ایران است.