قصه‌گویی، این هنر روایتگری دیرینه که زمانی در تار و پود فرهنگ ایرانی ریشه داشت، اکنون در میان نسل جدید غریبه‌ای است ناآشنا. در دورانی که شخصیت‌های دیزنی و کارتون‌های غربی ذهن و دنیای کودکان را تسخیر کرده‌اند، گویی افسانه‌ها و قصه‌های کهن سرزمینمان به فراموشی سپرده شده‌اند.

پژوهشگران بر این باورند که با وجود ثبت جهانی قصه‌گویی ایرانی به عنوان یکی از هنرهای ملی، در زمینه ترویج و احیای آن در سطح کشور هیچ اقدام قابل توجهی صورت نگرفته است. گویی این گنجینه ارزشمند فرهنگی در حال محو شدن در گذر زمان است.

اما چرا قصه‌گویی تا این حد اهمیت دارد؟

قصه‌ها نه‌تنها سرگرم‌کننده هستند، بلکه نقشی اساسی در آموزش، پرورش خلاقیت، و انتقال مفاهیم اخلاقی و ارزش‌های انسانی به کودکان ایفا می‌کنند. آنها از طریق داستان‌های جذاب و شخصیت‌های دوست‌داشتنی، به کودکان کمک می‌کنند تا با دنیای پیرامون خود آشنا شده و در مواجهه با چالش‌ها و مشکلات زندگی مهارت‌های لازم را کسب کنند.

متاسفانه، کمبود توجه به قصه‌گویی در نظام آموزشی و نبود برنامه‌های مدون برای ترویج آن در سطح جامعه، باعث شده است تا کودکان امروزی از این گنجینه ارزشمند فرهنگی بی‌بهره بمانند.

برای احیای قصه‌گویی در ایران چه می‌توان کرد؟

• ترویج قصه‌گویی در مدارس: می‌توان با برگزاری جلسات قصه‌گویی توسط معلمان و مربیان، و همچنین گنجاندن قصه‌گویی در برنامه‌های درسی، کودکان را با دنیای قصه‌ها آشنا کرد.
• حمایت از قصه‌گویان: با حمایت مالی و معنوی از قصه‌گویان و برگزاری جشنواره‌ها و مسابقات قصه‌گویی، می‌توان انگیزه و زمینه لازم را برای فعالیت بیشتر این افراد فراهم کرد.
• استفاده از رسانه‌ها: صدا و سیما و سایر رسانه‌ها می‌توانند با پخش برنامه‌های قصه‌گویی جذاب و باکیفیت، نقش موثری در ترویج این هنر در میان کودکان و خانواده‌ها ایفا کنند.
• توجه به قصه‌گویی در خانواده‌ها: پدر و مادرها می‌توانند با اختصاص زمانی هر روز برای قصه‌گویی برای فرزندان خود، نه تنها لحظات شاد و خاطره‌انگیزی را برای آنها رقم بزنند، بلکه به رشد و پرورش خلاقیت و قوه تخیل آنها نیز کمک کنند.

احیای قصه‌گویی در ایران نیازمند تلاش و همت جمعی است. با مشارکت نهادهای مختلف فرهنگی، آموزشی و رسانه‌ها، و همچنین توجه خانواده‌ها به این هنر اصیل ایرانی، می‌توان بار دیگر نغمه دلنشین قصه‌ها را در گوش نسل جدید طنین‌انداز کرد و گنجینه ارزشمند فرهنگ شفاهی ایران را از گزند فراموشی نجات داد.