محله ونک، در دل پایتخت ایران، داستانی از سکونت و پویایی مردمی از سرزمین دیگری را روایت می‌کند. ارامنه، که ریشه در تاریخ و فرهنگ غنی دارند، در گذر زمان به این منطقه قدم گذاشتند و با تلاش و خلاقیت خود، هویتی تازه به آن بخشیدند.

آغاز یک داستان:

در سال ۱۲۵۰، در دوره قاجار، حاج میرزا آقاسی، وزیر دربار وقت، ماموریتی ویژه را بر عهده گرفت. او موظف شد ۱۴ خانوار از ارامنه را از شهرهای اراک و چهارمحال بختیاری به تهران کوچ دهد. این خانواده‌ها در منطقه‌ای که بعدها به نام ونک شناخته شد، ساکن شدند.

قلعه‌ای در دل ونک:

ارامنه مهاجر، در زمین‌های جدید خود به کشاورزی و دامپروری مشغول شدند. آنها با تلاش و پشتکار، اولین روستای ارمنی‌نشین را در قلب تهران بنا نهادند. این روستا به مرور زمان به "قلعه ارامنه" مشهور شد و هویتی منحصر به فرد به خود گرفت.

بخشندگی و نیکوکاری:

در این میان، "مستوفی الممالک" از بزرگان نیکوکار آن دوره، با بخشیدن زمین‌های خود به ارامنه، در آبادانی هرچه بیشتر این منطقه سهیم شد. ارامنه با ساخت خانه‌ها و سکونت در این زمین‌ها، بر رونق و آبادانی قلعه افزودند.

تحولات در گذر زمان:

با گذشت زمان و اجرای اصلاحات ارضی در دوره پهلوی دوم، نظام "ارباب - رعیتی" در سراسر ایران، از جمله در قلعه ارامنه، رنگ باخت. در دهه‌های ۴۰ و ۵۰ و با نظام‌مند شدن نقشه توسعه شهری، این منطقه به سیستم شهری پیوست و به عنوان بخشی از محله ونک شناخته شد.

آرارات، نمادی از هویت:

نام "آرارات" که برگرفته از نام کوه‌های مشهور ارمنستان است، بر تارک این محله نقش بسته و یادآور هویت و تاریخ غنی مردمی است که در آن سکونت دارند.

امروزه، از قلعه ارامنه تنها بخش‌هایی از دیوارهای کاهگلی باقی مانده که در محوطه باشگاه آرارات خودنمایی می‌کنند. این باشگاه، که توسط ارامنه بنا شده، نمادی از پویایی و همبستگی این جامعه در گذر زمان است.

ونک، میراثی فرهنگی:

محله ونک، با قدمت تاریخی و تنوع فرهنگی خود، به عنوان یکی از محله‌های منحصر به فرد پایتخت شناخته می‌شود. حضور ارامنه در این منطقه، رنگ و بویی خاص به آن بخشیده و بر غنای فرهنگی و تاریخی آن افزوده است.

داستان مهاجرت ارامنه به ونک، حکایتی از تلاش، پشتکار و خلاقیت مردمی است که با عبور از سختی‌ها و چالش‌ها، هویتی تازه به این منطقه آفریدند. این میراث فرهنگی، یادآور پیوند عمیق انسان‌ها با سرزمین و هویت خود است.