دوشنبه 11 تیر ,1375 1 ژوئیه ,1996 سال چهارم , شماره 1007

سرویس ورزشی: اروپا دیشب به آلمان حسادت کرد. تنها در گوشه ای از
ورزشگاه تاریخی ویمبلی تماشاگران آلمانی تیم خود را بسیار متعصبانه
تشویق کردند. این حسادت ناشی از چه بود اتحاد دو آلمان, اهداف
مشترک بلندپروازانه با سیر صعودی که صنعت ژرمن ها طی می کند. آلمان
مشترک فضای قبل از سال 1940 را پیدا کرده است , اما نه با فرهنگ جنگ
و حس برتری نژادی و کشتار انسانهایی که جنگ را دوست ندارند.
بلندپروازیهای مشترک با سیاست شروع شد, بااقتصاد جلو رفت و با
فوتبال چاشنی احساسات به آن زده شد تا عواطف زخم برداشته دوران جنگ
فراموش شود.
دیشب بیش از نیمی از اروپا و جهان شاهد شکوفایی ژرمن ها بودند. شوق
قهرمانی آلمانها به مانند 42 سال پیش حس عجیبی داشت . از عمو زپ
هربرگر تا برتی فوگتس چند مربی بعد از جنگ در رهگذر تاریخ قصد داشتند
با پدیده دلنوازی چون فوتبال خاکستر جنگ را بشویند زپ هربرگر, هلموت
شوئن, یوپ دروال, بکن باوئر و حالا برتی فوگتس و واقعا چه حکایتی در
پشت این اهداف نهفته و چه استدلالی می تواند پس از پایان جنگ دوم
آلمانهارا بسوی فوتبال بکشاند. هرچه هست فوتبال زبان شیوای
بین المللی است و در زندگی صنعتی امروز بشریت نقش سلامت زایی دارد و به
آن می توان چون ژرمن ها بیشتر اهمیت داد.
دیشب از تمام شهرهای انگلیس تماشاگران در مرکز لندن در ویمبلی گرد
آمده بودند تا شاهد مرگ آلمانها باشند اما منطق محکم آلمانها در این
بازی نیز حاکم شد و چکها با تمام شایستگی هایی که داشتند در مقام
دومی باقی ماندند. برای آنها رسیدن تا این مرحله نیز افتخاری است ,
اما باور کنیم که بازیکنان چک از نظر قدرت, تکنیک و تاکتیک چیزی در
حد قهرمان بزرگ جام جهانی و جام ملت های اروپا بودند. چکها, مایه
اصلی فوتبال را به وفور داشتند اما در مقابل آلمان قهرمان شدن دشوار
است مگر یک مارادونای استثنایی داشته باشد.