میرزا ابوالقاسم قمی، یکی از سادات رضوی و از شاعران مستعد شهر قم بود که به مهارت در خوش‌نویسی و اشتهاری در خطوط نستعلیق دست یافت. او در ابتدا در شهر زادگاهش به تحصیل و فراگیری مهارت‌های نوشتاری و دیوانی پرداخت و سپس به تهران نقل مکان کرد، جایی که به امور دیوانی مشغول شد و به نگارش کتاب‌های ویژه‌ای روی آورد.

این شاعر و خوش‌نویس با تسلط بر علوم حساب و استیفا، مدتی را نیز در کرمانشاه سکونت داشت و در آنجا با مولف تذکره «حدیقة الشّعرا» آشنا شد. مولف این تذکره، در تشریح شخصیت او، او را به‌عنوان فردی آرام و مؤدب توصیف کرده است که با وجود عدم آموزش رسمی در علم عروض و قوافی، اشعار خود را بر اساس طبع فطری خود سروده است.

میرزا ابوالقاسم در محافل ادبی به خاطر اشعار زیبا و عمیقش شناخته شده بود. وی در ابیاتی دلنشین به بیان درد عشق و دوری پرداخته است، که برخی از این اشعار نقاط قوت کار او را نشان می‌دهند:

«درمان عشق جز به لقای حبیب نیست
این درد چاره‌اش به دوای طبیب نیست
پیر خرد به صبر و شکیبم علاج گفت
آوخ علاج هجر به صبر و شکیب نیست
محکم به دام زلف مرا دل مقید است
فریاد اگر ز بسته برآید، غریب نیست
گویی که از ازل هجر تو گشته سرنوشت
زان است که از وصال تو ما را نصیب نیست»

میرزا ابوالقاسم قمی، با آثار و تاثیراتش در حوزه شعر و خوش‌نویسی، به‌عنوان یکی از چهره‌های مؤثر و به‌یادماندنی در تاریخ ادبیات ایران محسوب می‌شود. او با خلق آثاری که نشان‌دهنده عمق احساس و تسلط او بر زبان فارسی است، توانسته است جایگاه مهمی در ادبیات مذهبی و اداری دوره خود به‌دست آورد.