خبر درگذشت استاد حسین نوروزیان، هنرمند برجسته‌ی موسیقی قم، بسیاری از فعالان حوزه‌ی قم‌شناسی را غافلگیر کرد. چهره‌ای که تا پیش از انتشار خبر فقدانش، برای بخش قابل توجهی از آنان ناشناخته مانده بود. شرح توانایی‌ها و فضایل استاد نوروزیان، از تسلط بر هنرهایی چون نقاشی، خوشنویسی، نوازندگی نی، آهنگسازی و خوانندگی گرفته تا همکاری با تئاتر و تربیت نسل‌های هنری، سوالی اساسی را مطرح می‌کند: چرا چنین چهره‌ی تاثیرگذار و گرانقدری تا پیش از این، در محافل و مجالس فرهنگی قم به شایستگی معرفی نشده بود و تنها در میان معدودی از هم‌نسلانش شناخته شده بود؟ مردی که به گواه آشنایان، سرشار از عشق و سخاوت به هنر، مصداق تواضع و فروتنی و مدافع سرسخت موسیقی بود و نقشی بی‌بدیل در اعتلای هنر این دیار ایفا کرد.

این فراموشی تاسف‌بار نخبگان فرهنگی قم، پرسش‌های مهمی را پیش روی ما قرار می‌دهد. چرا در جلسات مربوط به قم، که متاسفانه گاه به تکرار مکررات و عدم پذیرش آرای مخالف منجر می‌شود، یادی از این بزرگان نمی‌شود و تنها با خبر فقدانشان، نامشان بر سر زبان‌ها می‌افتد؟ چرا طرح‌هایی چون ایجاد فهرستگان قم به عنوان مبنایی برای تدوین دانشنامه‌ی قم‌شناسی، با بی‌اعتنایی برخی از متولیان خودخوان این حوزه روبرو می‌شود؟ همین تنگ‌نظری‌ها و بی‌توجهی‌هاست که باعث دوری بسیاری از صاحب‌نظران از این گونه جلسات می‌شود؛ جلساتی که می‌توانست گامی موثر در جهت ارتقای فرهنگ عامه و تاریخ اجتماعی قم باشد.

می‌ترسم این نوشته نیز به چشم نیاید و چرخه‌ی انحصارگرایی و رفتارهای غیرحرفه‌ای همچنان ادامه یابد. اما امیدوارم نام و یاد بزرگانی چون استاد نوروزیان، فراتر از حافظه‌ی تاریخی افراد زنده بماند و تجلیل از ایشان تنها به اخبار مرگشان محدود نشود.

مهیار موسوی