روزنامه شرق، چهارشنبه 12 آذر 1382 

ترجمه سارا جوانبخت: کار بچه ها در صنعت بافت فرش در هند توجه بسیاری از رسانه ها را به خود جلب کرده است. برای تهیه این گزارش به روستاها و شهرهای چند استان شمالی هند سفر کردیم. در اکثر این شهرها بچه ها همچنان به کار در کارگاه های بافندگی مشغول هستند، اما پشت درهای بسته و حفاظت شده به گفته صاحبان این کارخانه ها و پدر و مادر بچه ها، کار بچه ها یک واقعیت زندگی است. اگر آنها کار نکنند، چطور غذا بخورند؟

تا یک دهه قبل صنعت بافت فرش سنتی در «میرزاپور» و «بهادوی» در «آتار پرادش» به خیابان ها رسیده بود، بافنده ها _ که اکثر آنها بچه ها بودند - در طول جاده  های خاکی، با بسته های بزرگ پشم بر پشت دوچرخه های خود، حرکت می کردند. مبارزه علیه کار بچه ها باعث شد، کل صنعت بافندگی، به خفا کشیده شود. امروز بافنده ها کارگاه های خود را، پشت دیوارهای عظیم پوشیده شده با سیم خاردار و تحت حفاظت نگهبانان بنا می کنند. هیچ غریبه ای اجازه ورود به این مناطق را ندارد.

وقتی من برای وارد شدن به یکی از این کارگاه ها اصرار کردم، سه مرد عضله ای به آسانی مرا بیرون انداختند و گفتند برای وارد شدن به محوطه، اجازه رئیس لازم است.بافنده های فرش دلیل این اقدامات حفاظتی را بی قانونی و افزایش خلافکاری در شرق «آتار پرادش» بیان می کنند. اما فعالیت فرش باف ها در روستاهای پراکنده در اطراف یک منطقه حاکی از مسئله دیگری است. سارجو رام یکی از صاحبان این صنعت در دهکده ای در «رامانا» در استان «جارخانه» می گوید: «کل صنعت فرش بافی عمدتا، در یک جا متمرکز نشده است.

امروز بیشتر کار بیرون استان های همجوار «جارخانه» و «بیهار» انجام می شود و همچون گذشته بچه ها در صف اول این تجارت هستند.»چرا صنعت فرش بافی به این سمت کشیده شده است؟ سارجو می گوید: «میرزاپور و بهادوی مورد توجه اکثر رسانه های جهانی قرار گرفته اند، دولت ایالتی و مرکزی نیز هر دو نظارت دقیقی بر این کار دارند.

بنابراین صاحبان این حرفه کار در مناطق دور از کنترل را ساده تر یافتند.»شارما نایب رئیس کل شورای واردات فرش هند، ادعای برخی NGOها مبنی بر تعداد بچه های در حال کار در صنعت فرش را غلو شده می داند. بسیاری از NGOها ادعا می کنند که 6 میلیون کودک کارگر وجود دارد که یک میلیون از آنها در صنعت فرش کار می کنند. شارما این ادعا را آشکارا را غلط می داند.

وقتی ما از مشاهدات دو روز گذشته خود برای او می گوییم، «مارشا» می گوید: «کار کودکان واقعیت زندگی است. اما اکثر کودکان در «بیهار» و «جارخانه» در کارگاه های خانوادگی کار می کنند.» او می گوید طبق گزارش شورای تحقیقات ملی کودکان در مغازه ها کار نمی کنند بلکه در کارخانه ها مشغول به کار هستند و در ازای کار حقوق اندکی دریافت می کنند. کارخانه هایی که کودکان در آنها اذیت می شوند را معادن سنگ، کوره های آجرپزی، سنگ شکنی و کاربا مواد آتش زا می داند.

به عقیده او باید به این کارخانه ها توجه کرد.شهردار ناحیه «میرزاپور» درباره مراکز توان بخشی برای بچه ها صحبت می کند و می گوید «دولت قصد دارد عنوان «بچه های کارگر» را از بین ببرد «ما برنامه ای تحت عنوان طرح ملی بچه های کار ریخته ایم. در این برنامه افراد با تجربه در صنایع دستی به بچه ها آموزش می دهند و به آنها امکان فراگیری حرفه های مختلف را می دهند. این برنامه همراه با برنامه آموزشی بچه ها خواهد بود.» و این همان چیزی است که پدر و مادرهای بچه ها به آن اشاره کرده بودند.

منبع: Learning. net