روزنامه شرق، چهارشنبه ۲۶ آذر ۱۳۸۲ - ۲۲ شوال ۱۴۲۴ - ۱۷ دسامبر ۲۰۰۳

احمد زید آبادی: آریل شارون نخست وزیر سرسخت اسرائیل برای رهایی خود از بحران فلسطین تصمیم مهمی گرفته است. این تصمیم که تحت فشارهای داخلی و خارجی گرفته شده، به ظاهر از نرمش او در برابر فلسطینیان حکایت دارد، اما به واقع، هدف او قرار دادن جامعه جهانی در برابر «عمل انجام شده» است. شارون قرار است تصمیم خود را در قالب یک طرح در کنفرانس هرتزلیا که دستور کار آن «امنیت و تقویت اسرائیل» است، فاش کند. این طرح مبتنی بر اقدامات یکجانبه اسرائیل در برابر فلسطینیان است و به احتمال زیاد، برچیدن تمام شهرک های پراکنده در کرانه باختری رود اردن را در بر می گیرد. شارون و همفکران او در دولت اسرائیل به این نتیجه رسیده اند تنها فردی که قادر است نیروهای امنیتی فلسطین را یکپارچه کند و آنها را در جهت جلوگیری از عملیات نظامی علیه اسرائیل به کار گیرد، یاسر عرفات است،  ولی او چنین میلی ندارد و احمد قریع و یا هر نخست وزیر دیگری نیز بدون حمایت صادقانه عرفات نمی توانند سازمان های مسلح فلسطینی را مهار کنند. بدین ترتیب، شارون و به ویژه معاون قدرتمندش ایهود المرت به جد بر این پندارند که در بین فلسطینی ها، شریکی برای دستیابی به صلح وجود ندارد و صلح امکان پذیر نیست؛ ولی ادامه وضع موجود هم نه فقط امنیت اسرائیل را تامین نمی کند، بلکه از دو جهت موجودیت اسرائیل را به خطر می اندازد. جهت نخست،  این است که فلسطینی های ساکن کرانه باختری و نوار غزه از درخواست خود برای تاسیس کشوری مستقل در این سرزمین ها صرف نظر کنند و خواستار حقوق برابر شهروندی با یهودیان در چارچوب کشور اسرائیل شوند. اگر اسرائیل چنین درخواستی را نپذیرد، معنای آن پذیرش رسمی نظام آپارتاید خواهد بود، چیزی که حتی متعصب ترین حامیان اسرائیل نیز آن را قابل توجیه نمی دانند. اما اگر اسرائیل حق شهروندی فلسطینی ها را بپذیرد، آن گاه ترکیب جمعیتی اسرائیل به نفع اعراب به هم می خورد و اسرائیل به عنوان «کشور یهودی» از خاورمیانه غیب می شود. جهت دوم هم این است که رادیکالیسم در بین فلسطینیان بیش از پیش توسعه یابد و به منازعه جاری، ابعاد خشن تر و خونین تری دهد، به طوری که بی ثباتی و هرج و مرج بر کل منطقه حاکم شود.

به منظور جلوگیری از چنین تحولاتی، شارون به فکر افتاده است که شهرک های پراکنده غیرقابل دفاع را از عمق سرزمین های اشغالی برچیند و شهرک های پر جمعیت نزدیک به خط سبز _ مرز ۱۹۶۷- را به وسیله یک دیوار مخوف امنیتی به اسرائیل ضمیمه کند و بدین طریق، جمعیت فلسطینی و اسرائیلی را به طور فیزیکی از هم جدا سازد. از نظر فرماندهان ارتش و کارشناسان شین بت _ سرویس امنیت داخلی اسرائیل _ دیوار امنیتی تاکنون مانع نفوذ بسیاری از عاملان عملیات انتحاری به داخل اسرائیل شده و تکمیل آن می تواند عملیات مشابه را نزدیک به صددرصد خنثی و امنیت اسرائیل را تضمین کند.

بن مایه نقشه شارون و المرت این است که فلسطینی ها در آن سوی دیوار امنیتی به حال خود رها شوند تا سرنوشتشان در فقر، هرج و مرج، جنگ داخلی... رقم بخورد، بدون آن که دستشان به اسرائیل یا شهرک های یهودی نشین برسد! نقشه شارون از هم اکنون با مخالفت آمریکا، اروپا، اعراب و سایر کشورها روبه رو شده است. اما فشارها و مخالفت های جهانی تا چه اندازه می تواند شارون را از اجرای نقشه اش باز دارد؟ ظاهراً، همه چیز به رفتار گروه های فلسطینی بستگی دارد. اگر فلسطینی ها با ارائه ابتکارهای سیاسی به تعهدات خود در چارچوب قطعنامه های شورای امنیت سازمان ملل پایبندی نشان دهند، شارون را از اجرای نقشه اش باز دارد؟ ظاهراً همه چیز به رفتار گروه های فلسطینی بستگی دارد. اگر فلسطینی ها با ارائه ابتکارهای سیاسی به تعهدات خود در چارچوب قطعنامه های شورای امنیت سازمان ملل پایبندی نشان دهند، شارون در صحنه جهانی منزوی و طرحش با ناکامی روبه رو می شود. اما اگر آنها بر اقدام مسلحانه به عنوان استراتژی مبارزه با اسرائیل اصرار ورزند و حتی ابتکارهایی چون توافقنامه صلح ژنو را نیز به عنوان راه حل سیاسی بحران نپذیرند، در آن صورت شارون قادر خواهد بود که متحدان اسرائیل را نسبت به ضرورت جدایی فیزیکی اسرائیلی ها و فلسطینیان متقاعد سازد و متاسفانه شارون نشان داده است که از قدرت متقاعد کنندگی بالایی به ویژه در بین مقام هایی آمریکایی و بعضاً اروپایی برخوردار است.