روزنامه شرق، یکشنبه ۳۰ آذر ۱۳۸۲ - ۲۶ شوال ۱۴۲۴ - ۲۱ دسامبر ۲۰۰۳

ترجمه فریبا ابوالخانی:در «بیل رو بکش» دانستن این نکته جالب است که انسان های واقعی به تصویر کشیده شده اند. آنها می پرند، می افتند، و گاه مجبور می شدیم یک برداشت را چند بار تکرار کنیم. من جادوی سینما را باور دارم، و به پنداری که از ردیف شدن ۲۴ تصویر در عرض یک ثانیه مقابل عدسی دوربین خلق می شود معتقدم. دیجیتال چیزی را تولید می کند، اما وهم و پندار و جادو خلق نمی کند.

تارانتینو دوست دارد سینما را همچون یک مذهب معرفی کند، مذهبی که خود می تواند پیشوای آن باشد. تردید کردن در شور و ایمان او بسیار دشوار است. «قصه های عامه پسند برایم ثروت عظیمی به همراه آورد به طوری که دیگر برای گذران زندگی نیازی به کارکردن ندارم. دوست ندارم به خاطر پول فیلم بسازم یا به خاطر قدرت. دوست دارم تمام فیلم هایم آثاری خاص باشند و آخرین فیلمم همان سرزندگی و همان اشتیاق «سگدانی» را از خود ساطع کند. بسیاری از کارگردانان عملاً مجبور می شوند به خاطر بیست سال آخر فعالیت هنری خود عذرخواهی کنند. اما آدم هایی که هنوز به دنیا نیامده اند نیز فیلم های مرا دوست خواهند داشت، کسانی که در پانزده سالگی آنها را کشف خواهند کرد، همان طور که من آثار هاوارد هاکس را کشف کردم. شاید آن زمان بازنشسته شده باشم اما نمی خواهم آنها را مأیوس کنم.»

این کارگردان عجیب پروژه های زیادی در سر دارد و به نظر می رسد بزرگترین مشکلش این است که نمی داند باید از کجا شروع کند: «دوست ندارم خیلی سریع پروژه بزرگ دیگری را شروع کنم که در حد و اندازه های «بیل رو بکش» باشد. به همین دلیل است که تصمیم دارم ساخت دو فیلم جنگی را که خودم فیلمنامه شان را نوشته ام مدتی به تعویق بیندازم. یا شاید کار را با ساخت یکی از آنها که نسبت به دیگری پروژه کوچکتری است شروع کنم برای این که بفهمم آیا بازیگران اولی برای دومی هم مناسب خواهند بود یا نه. البته همیشه دوست داشته ام فیلم ترسناک کم هزینه ای- مثلاً یک یا دو میلیون دلار- بسازم و مخارج آن را از جیب خودم بپردازم. فیلمی که ساختش پنج هفته طول بکشد، با تمام محدودیت های کلاسیک این ژانر، تا ببینم حاصل کار چه از آب در می آید. همچنین به داستان جنایی علاقه مندم که آن را نگه داشته ام تا در فرصت مناسبی بسازم. پروژه ای به کوچکی آن فیلم ترسناک نیست اما بسیار برایم جذاب است...»