از هم اکنون می توان امیدوار بود که در آینده ای نزدیک، دیگر اثری از ویروس های کامپیوتری نخواهد بود، چون که بسیاری از قطعات الکترونیکی آینده، از جنس ویروس های واقعی خواهند بود!
پیشرفت هایی که زیست شناسی مولکولی داشته است، این توانایی را به ما می دهد تا بتوانیم قطعات الکترونیکی یک کامپیوتر را به وسیله مواد آلی تولید کنیم.
به این ترتیب، با افزایش فوق العاده سرعت پردازش، کامپیوترهای آینده در برابر انواع ویروس ها محافظت می شوند.
ویروس ها از یک پوسته تشکیل شده اند که درون آن مواد حیاتی از جمله پروتئین ها وجود دارد. پروتئین ها از 21نوع اسید آمینه ساخته شده اند. پژوهش ها نشان داده اند که ١۴تا از این اسیدهای آمینه این قابلیت را دارند که با کریستال های نیمه هادی که در حال حاضر مواد تشکیل دهنده قطعات الکترونیکی هستند، ترکیب شوند.
بنابراین مهندسی ژنتیک به ما کمک می کند تا ویروس هایی که این توانایی ترکیب را دارند، شناسایی و تکثیر کنیم. در واقع این قابلیت ترکیب در پوسته های خارجی ویروس ها ایجاد می شود.
به این ترتیب وقتی این ویروس های تولید شده در محلولی از نیمه هادی الکتریکی مانند یک سولفید کادمیوم یا یک نیمه هادی بهتری همچون «روی» قرار گیرند، مولکول های دارای «روی»، می توانند به راحتی جذب میکروارگانیزم های روی پوسته ویروس شوند. بنابراین پس از ته نشین شدن نمک نیمه هادی، توانایی کریستال سازی این محلول به طور فوق العاده ای زیاد می شود.
به همین دلیل هم صدها نوع کریستال قوی به سرعت روی پوسته ویروس تکثیر می شوند و پس از گذشت مدت زمان بسیار اندکی، تمام پوسته خارجی ویروس از فلزی نیمه هادی پوشیده می شوند.
با گرما دادن به پوسته خارجی ویروس ترکیب شده با نیمه هادی، می توان این فلز نیمه هادی را آب کرده و با آن یک نیمه هادی به طول ٨٠٠ نانو متر و به قطر ۳۵ نانو متر تولید کرد که فلزی فوق العاده مناسب برای ساخت قطعات الکترونیکی به ویژه سخت افزار کامپیوتری است.
مهم ترین بخش از ویروسی که به ساختار کامپیوترها حمله می کند و اطلاعات را از بین می برد، KDS نام دارد. KDS در اصل یک لایه باریک از ویروس است که بدنه آن را نوعی پروتئین خاص پوشانده است و در انتها و ابتدای ساختارش هم 2 نوع پروتئین دیگر وجود دارد که آن را قدرتمند تر کرده است. در واقع پروتئینی که در بخش پایین این ویروس وجود دارد، پایه های فرود این ویروس روی ساختار نرم افزاری و سخت افزاری کامپیوترهاست و توانایی چسبندگی بالایی به پوسته باکتری ها را هم داراست.
تکنولوژی ژنتیکی به ما این امکان را می دهد تا بتوانیم تغییر حالت هایی در این پروتئین ها ایجاد کنیم. به همین دلیل در حال حاضر این استعداد را دارند که از توانایی چسبندگی و ترکیب با مواد ویژه ای همچون نیمه هادی برخوردار شوند. به طوری که هم اکنون پایه های این ویروس از توانایی چسبندگی به کریستال های مهم نیمه هادی از جمله گالیوم آرسیند(GaAs) یا ایندیوم فسفات(Inph) برخوردار هستند.
اما هدف اصلی این است که بتوان در آینده این ویروس ها را به نوعی تغییر حالت داد که این قابلیت را داشته باشند با عنصر طلا هم ترکیب شوند. زیرا برخی از بخش های مهم قطعات الکترونیکی به خصوص ریزپردازنده ها را از نیمه هادی طلا تولید می کنند.
به این ترتیب نه تنها قوی ترین ویروس ها هم نمی توانند اطلاعات را از بین ببرند، بلکه سرعت کاری پردازنده ها نیز به شدت افزایش می یابد. از سوی دیگر تلاش می شود تا ترانزیستورهایی از جنس ویروس های مورد نظر تولید شوند. زیرا ترانزیستورها عامل تقویت ولتاژ در مدارهای الکترونیکی هستند و تقویت آن ها یعنی افزایش سرعت کامپیوترها.
این ترانزیستورها تأثیر مهمی در تولید کامپیوترهای آینده دارند. درصورتی که بتوان ویروس هایی تولید و تکثیر کرد که در انتها و ابتدای ساختار خود از چسبندگی یا ترکیب با نیمه هادی طلا برخوردار شوند یا حتی روی پوسته آن ها نیمه هادی مهمی چون زینک وجود داشته باشد، گام مهمی برای ساخت ترانزیستورهای قدرتمند برداشته ایم.
برای این منظور روشی وجود دارد که بر اساس آن، یک قطره آب از محلول زینک سولفور آغشته به ویروس روی یک صفحه از جنس سیلیسیوم که روی آن عنصر طلا قرار گرفته است، چکانده می شود. پس از آن، بخش ابتدایی و انتهایی ویروس به طلا می چسبد و کریستال نیمه هادی زینک روی پوسته ویروس قرار می گیرد. در مدت زمانی اندک، تمام ویروس های تکثیر شده با عنصر طلا پیوند می خورند و ارتباط برقرار می کنند.
به این ترتیب در کوتاه ترین زمان ممکن می توان صدها هزار ترانزیستور قدرتمند ایجاد کرد و بر همین اساس هم پردازنده های پر سرعتی تولید نمود. زمانی که این نیمه هادی های ترکیب شده با ویروس به وسیله الکترودهایی که در زیر آن ها قرار دارند، به یک باتری متصل شده و الکتریسیته دریافت می کنند، می توانند همچون یک ترانزیستور عمل کرده و باعث تقویت ولتاژ در مدار شوند.
از سوی دیگر از آنجایی که جریان های ورودی به این نیمه هادی ها هم قابل تنظیم و کنترل هستند، بنابراین جریان خروجی از آن ها نیز قابل کنترل است. این ویروس ها نه تنها در تولید نسل جدیدتر ترانزیستورها به کار گرفته خواهد شد، بلکه آن ها توانایی ساخت ذرات کوانتوم را هم دارند. ذرات کوانتوم در واقع کریستال های نیمه هادی هستند که قابلیت ذخیره کردن بسیاری از الکترون ها را دارند.
کوانتوم ها بهترین مکان برای ذخیره اطلاعات کامپیوتر های ما هستند. از سوی دیگر درصورتی که بتوان کوانتوم ها و ویروس ها را با یکدیگر پیوند داد می توان آن ها را به اندازه چند سانتی متر مربع در ساختار سخت افزاری کامپیوتر های آینده جای داد. بنابراین هر سانتی متر مربع از درایوهای ما می توانند نزدیک به ۴٠ گیگا بایت اطلاعات را در خود ذخیره کنند.
انتخاب و شناخت این ویروس ها از طریق آزمایش روی چند ویروس مختلف اتفاق نمی افتد؛ بلکه باید با استفاده از تغییرات ژنتیکی، ویروس هایی تولید کرد که توانایی ترکیب یا چسبندگی با دیگر مواد را داشته باشند.
بنابراین ویروس ها فقط از طریق ترکیب با عناصر نیمه هادی استفاده شده در قطعات الکترونیکی می توانند ادامه حیات بدهند و این گونه است که نه تنها از نفوذ دیگر ویروس ها به داخل کامپیوتر جلوگیری می کنند؛ بلکه موجب قدرتمندتر شدن قطعات کامپیوتر هم شده و از همه مهم تر با افزایش قابلیت های پردازنده ها، موجب افزایش سرعت آن ها می شود.
در واقع هنگامی که ویروس موردنظر برای انجام این پیوندها شناخته شد، باید آن را تغییر حالت داد و سپس تکثیر کرد و سپس این ویروس آماده استفاده در ساختار قطعات الکترونیکی کامپیوترهاست. یعنی نتیجه این کار نخست، تولید ترانزیستورهایی است که از نمونه های مشابه خود، صدها بار قوی تر بوده و قدرت تقویت کنندگی بیشتری دارند.
اکنون با پیشرفت هایی که در این زمینه صورت گرفته است برای رسیدن به کامپیوترهای آینده، راه چندان طولانی ای در پیش نیست. این روش الکترونیکی-ژنتیکی نه تنها نفوذ هر نوع ویروسی به کامپیوتر را غیرممکن می کند؛ بلکه سرعت پردازنده کامپیوتر را نیز به شدت افزایش داده و این امکان را می دهد تا بتوانیم حتی هزاران گیگا بایت اطلاعات را ذخیره کنیم، چیزی که اکنون فقط به یک آرزو شبیه است، به زودی امکان پذیر خواهد شد.

منبع: / روزنامه / همشهری ۱۳۸۶/۱۱/۰۲
نویسنده : علیرضا سزاوار