در سال ۳۳۷ میلادی، شاپور دوم، شاهنشاه ساسانی، نامه‌ای تند به کنستانتین کبیر، امپراتور روم، نوشت و از او خواست که ارمنستان و بین‌النهرین را که در دوران ساسانیان از ایران جدا شده بودند، به ایران بازگرداند. شاپور دوم در این نامه، کنستانتین را تهدید کرد که در صورت عدم پذیرش این خواسته، جنگی بزرگ بین دو امپراتوری آغاز خواهد شد.
متن این نامه به شرح زیر است:
«از سوی شاپور، شاهنشاه ایران، برادر آفتاب و ماه، به کنستانتین، برادر خود، سلام.
آنچه بین رود استریمون تا سواحل مقدونی واقع است، پیش از این به اجداد من تعلق داشته است. اگر بخواهم تمام این ممالک را واگذار کنید، زیاده‌خواهی نکرده‌ام. ولیکن روح مسالمت‌جویی و اعتدال ما را بر آن واداشته است که به استرداد ارمنستان و بین‌النهرین که آنها را از جد ما با تقلب گرفته‌اید، اکتفا کنیم.
اگر این خواسته ما را برآورده نکنید، به شما اطلاع می‌دهم که اگر سفیر ما بی‌نتیجه‌ی مطلوب مراجعت کند، پس از گذشتن از ارمنستان با تمام قوای خود با شما وارد جنگ خواهیم شد.
من به شما هشدار می‌دهم که اگر این جنگ آغاز شود، نه تنها شما، بلکه تمام امپراتوری روم را نابود خواهم کرد. من به شما نشان خواهم داد که یک شاهنشاه ساسانی چگونه می‌جنگد.»
این نامه، نقطه‌ی آغازی بود برای جنگ‌های طولانی بین ایران و روم که در نهایت با پیروزی شاپور دوم و بازپس‌گیری ارمنستان و بین‌النهرین توسط ایران به پایان رسید.