جان استوارت میل فیلسوف انگلیسی قرن نوزدهم بود که به دلیل نظریه ی Utilitarianism یا فایده گرایی شهرت دارد. این نظریه بر این باور است که عمل درست آن است که بیشترین لذت را برای بیشترین تعداد افراد به ارمغان بیاورد.

میل عدالت را نیز بر اساس این اصل تعریف می کند. او معتقد است که عدالت زمانی محقق می شود که افراد به طور برابر از مزایا و حقوق برخوردار شوند. این امر مستلزم آن است که افراد از قوانین و مقررات یکسانی تبعیت کنند و فرصت های برابری برای دستیابی به سعادت داشته باشند.

میل عدالت را به دو نوع تقسیم می کند: عدالت توزیعی و عدالت تادیبی. عدالت توزیعی به نحوه توزیع منابع و مزایا در جامعه اشاره دارد. میل معتقد است که عدالت توزیعی باید بر اساس اصل برابری باشد. به این معنا که همه افراد باید از منابع و مزایا به طور مساوی برخوردار باشند.

عدالت تادیبی به نحوه برخورد با افرادی که مرتکب جرم یا جنایت شده اند اشاره دارد. میل معتقد است که عدالت تادیبی باید بر اساس اصل بازدارندگی باشد. به این معنا که مجازات باید برای بازدارندگی افراد از ارتکاب جرم طراحی شود.

میل معتقد است که عدالت یک فضیلت اخلاقی اساسی است. او می نویسد: «عدالت یکی از مقدس ترین و مهم ترین فضیلت هاست.» میل عدالت را برای حفظ نظم و ثبات اجتماعی ضروری می داند. او معتقد است که عدالت به افراد اطمینان می دهد که از حقوق و آزادی های خود محافظت می شود.

میل عدالت را همچنین برای حفظ رفاه اجتماعی ضروری می داند. او معتقد است که عدالت به ایجاد جامعه ای عادلانه و برابر کمک می کند.

میل در کتاب «درباره ی آزادی» (On Liberty) می نویسد: «عدالت، اصل اساسی جامعه است. بدون عدالت، هیچ جامعه ای نمی تواند وجود داشته باشد.»