هنر ایران، با قدمتی دیرینه و غنی، به عنوان یکی از میراث‌های ارزشمند بشری شناخته می‌شود. این هنر، در طول تاریخ، در رشته‌های مختلفی از جمله معماری، نقاشی، بافندگی، سفالگری، موسیقی، رقص، خوشنویسی، فلزکاری و حدود 3000 گونه هنر مختلف در 400 گروه هنری تجلی یافته و گنجینه‌ای بی‌نظیر را خلق کرده است.
در هزاره‌های چهارم و سوم پیش از میلاد، هنر ایران بیشتر متأثر از باورهای دینی بود. ظروف منقش و کنده‌کاری‌های به‌جا مانده در کورانگون و نقش رستم، نمونه‌هایی از هنر این دوره هستند. در اواخر هزاره سوم و هزاره دوم، شاهد پیشرفت چشمگیری در صنعت برنز در ایران هستیم. سفال‌سازی نیز در این دوران ظریف‌تر شد و نقوش جانوری بر روی آن ها نقش بست. مجسمه‌های کشف شده در تورنگ‌تپه نیز احتمالاً متعلق به همین دوره هستند.
کاخ‌های هخامنشی، با همکاری هنرمندان از سراسر کشور، تصویری باشکوه از آن دوران را به نمایش می‌گذارند. سنگ‌نگاره‌ها، کنده‌کاری‌ها، جزئیات رنگی، روکش‌های طلا و برنز، و نقوش روی اشیاء، تنها بخشی از هنر هخامنشی هستند که تا به امروز باقی مانده‌اند.
پس از هنر پارت‌ها که تحت تأثیر یونان بود، هنر ساسانی بار دیگر هویت ایرانی را احیا کرد. این هنر، با وجود تأثیرپذیری از فرهنگ‌های دیگر، اصالت ایرانی خود را حفظ کرد. رواج معماری طاق‌دار از جمله تحولات مهم این دوره است.
معماری ایرانی در طول تاریخ همواره به عنوان عالی‌ترین بخش هنر ایرانی شناخته شده است. این هنر در دوره‌های هخامنشیان، پارت‌ها و ساسانیان در اوج خود بود و در دوران اسلامی نیز برتری خود را حفظ کرد.
هنر ایران در دوره‌های مختلف، فراز و نشیب‌های بسیاری را پشت سر گذاشته، اما همواره اصالت و پویایی خود را حفظ کرده است. این هنر، با تنوع و ظرافت بی‌نظیر خود، در زمرهٔ ارزشمندترین میراث‌های بشری قرار دارد و الهام‌بخش هنرمندان در سراسر جهان است.

مهیار موسوی