دیروز در واپسین روز هفته دفاع مقدس رهبر معظم انقلاب در دیدار گروهی از جانبازان قطع نخاعی که در فضایی کاملا خاطره انگیز و صمیمی برگزار شد، فرمودند:" تکریم و تعظیم جانبازان، مفهوم واقعی ایثار را در ذهن جامعه، عینی و مجسم می کند و این، کار بسیار مهمی است که نظام و جامعه، امروز به آن نیاز جدی دارند."
واقعیت این است که جانباز نیاز به تکریم امثال منی که حتی دوران دفاع مقدس را به خوبی به خاطر نمی آورم، ندارد چون او با خدا معامله کرده است اما جامعه به این تعظیم و تکریم احتیاج دارد چون این ارادت و محبت در پیوند مستمر با جریان استقرار (Establishment) در نظام، باعث برپایی و مانایی فرهنگ ایرانی و اسلامی و هویت انقلابی ملت ایران می شود. جریان استقرار، کانون نرم افزاری و نخبگی اقتدار یک ملت است. اصطلاح کانون استقرار در نظام سلطنتی و سرمایه سالار بریتانیا معمولا شامل سیاستمداران پیشرو، کارمندان ارشد دولت، سرمایه داران بزرگ و صاحبان صنایع، استانداران، مدیران ارشد رسانه ها و بخصوص بی بی سی و درباریان است.
کانون استقرار در ایران اسلامی و انقلابی اما سرمایه داران و کارخانه داران نیستند. قدرتمندان، صاحبان زر و زور نیستند. اربابان رسانه ها و ژورنالیست ها نیستند. بلکه جریان استقرار در نظام جمهوری اسلامی بر منهج آنهایی می گردد که بی نام و نشان و بدون هیچ مزد و منتی در کوران حوادث بار مشکلات را به دوش می کشند و اسمشان در هیچ روزنامه و برنامه تلویزیونی نیست. آنهایی که در حوادث دردناک سالهای اول انقلاب و غائله های پی در پی ترکمن صحرا، خوزستان، بلوچستان، کردستان و ... ماندند و استقامت کردند. همانهایی که در هشت سال جنگ تحمیلی جان بر کف دستانشان گرفتند و به صحنه نبرد با صدام و صدامیان شتافتند و از امام و مام میهن دفاعی جانانه و غیرتمندانه صورت دادند. دفاعی جانانه که به واسطه پاسداری مومنانه از اسلام و تمام ارزشهای انسانی برای همیشه به دفاع مقدس مشهور شد. کسانی که در سالهای سازندگی تن به کار دادند و هر یک در گوشه ای از این مملکت ماموریت آبادسازی و بازسازی را بر عهده گرفتند.
همان هایی که در کوران فتنه ها با بصیرت مثال زدنی ماندند و بیست و سه تیرها و نهم دی ها آفریدند و ...
این جریان استقرار در جمهوری اسلامی از جنس همین بی نام و نشان هایی هستند که دیروز در فضایی مملو از عشق و ارادت به ولایت صحنه های بی بدیلی از پایداری و استقامت خود را به نمایش گذاشتند. جانبازان 70درصد و قطع نخاعی نزدیک به ربع قرن است که یا روی تخت افتاده اند و یا با ویلچر روزگار سپری می کنند. اگر سری به آسایشگاه ثارالله ویژه جانبازان قطع نخاعی زده باشید مفهوم پایداری و ایثار را بهتر از هر کس دیگری می توانید درک می کنید. فقط کافی است برای دقایقی روی یکی از این ویلچرها بنشینید تا بفهمید چگونه می توان این تحمل را حتی تصور کرد که هزاران ساعت که هزاران ساعت دیگر نیز در پی دارد شخصی باید روی این ویلچرها بنشیند. دیوارهای سرد آسایشگاه ثارالله شاهد دردها و رنج های شبانه روزی تعداد کثیری از جانبازان قطع نخاعی بوده که امروز برخی از آنها به یاران شهیدشان پیوسته اند. و چه بسیارند جانبازان قطع نخاعی که امروز در درون منازل چشم به مهربانی همسر و یا مادرشان دوخته اند.
امروز جامعه ما بیش از هر زمان دیگری به تکریم و تعظیم جانبازان، ایثار گران و خانواده های شهدا احتیاج دارد. جامعه جوان ایران در مقطع جابجایی نسل ها در ساختار قدرت به خصوص نسل هایی که صحنه های دفاع و ایثار گری را از نزدیک ندیده اند بیش از هر زمان دیگری نیازمند آشنایی با معارف عمیق و انیق دفاع مقدس مانند فرهنگ ایثار، شهادت، ازخودگذشتگی، توکل به خدا و اعتقاد به حرکت جهادی است.
جامعه برای اینکه قدر نعمت امنیت، استقلال و پیشرفت کشور را درک کند نیازمند تکریم کانون نرم افزاری اقتدار است. در دانشگاه های آمریکا دانشجویان در هر رشته ای موظف هستند کتاب حجیم تاریخ ایالات متحده آمریکا را که مملو از آموزه های تاریخی، سیاسی، فرهنگی از جامعه آمریکا، داستان جنگ ها، حکایت صلح ها و قصه استقلال آمریکا است را بخوانند و این درس را پاس کنند. تصمیم گیران در ایالات متحده تلاش می کنند علاوه بر فیلم های هالیوودی، رمان ها، موسیقی، مستندهای رسانه ای، کتاب ها، نشریات و ...با آموزش تاریخ آمریکا و نحوه استقلال این کشور در دانشگاه این مفاهیم را به نسل های بعدی خود منتقل کنند. این موضوع در قبال کشوری است که حتی چند قرن هم عمر تاسیسی و استقلال ندارد.
کانون استقرار و جریانی که بی نام و نشان در اقصی نقاط این کشور در حال خدمت رسانی صادقانه امروز رسالت سنگینی در انتقال معارف و ارزشهای متعالی انقلاب اسلامی به نسل های جدید دارد. اگر در این میدان جهادی وارد نشویم کسانی هستند که از خارج مرزهای جغرافیایی و فرهنگی کشور اسلامی ایران گوی سبقت را از ما بربایند.

منبع: روزنامه رسالت ۱۳۹۰/۰۷/۰۷
نویسنده : صالح اسکندری