در نیمه دوم قرن شانزدهم، در عصر شکوفایی رنسانس، تاریخ ادبی فرانسه شاهد اولین مکتب خود به نام پلیئاد (Pleiade) بود. این مکتب شعری در سال ۱۵۵۰ با رهبری پییردو رنسار (Pierre de Ronsard) شکل گرفت، و حدود ده سال از تاریخ و تحولات ادبی فرانسه را به خود اختصاص داد.
پلیئاد در اصل نام صورت فلکی است که متشکل از هفت ستاره است. به همین دلیل، در سال ،۱۵۵۶ رنسار گروهشان را که متشکل از هفت شاعر بود، پلیئاد نامید و فهرست هفت نفر برتر را این چنین ذکر کرد: باییف ( Baif)، بلو (Belleau)، ژودل (jodell)، پولوتیه (Polotier)، دوبلی (Du Bellay) نظریه پرداز این مکتب، ژان دورا (Jean Dorat) به عنوان استاد این گروه، و خود رنسار هم سردسته پلیئادها محسوب می شد.

عقاید پلیئادها:

۱ـ ستودن شعر:
از نظر پلیئادها، شعر نباید در خدمت اخلاق یا مذهب باشد، بلکه شعر را بخاطر خود شعر باید ستود. و شاعر کسی است که رازهای پنهان جهان و دنیای عرفان را می داند و آنها را در اشعار خود فاش می کند.

۲ـ شاعر، یک صنعتگر است:
شاعر پلیئاد بیش از آنکه هنرمند باشد، صنعتگری است که تنها الهامات شاعرانه برای او کفایت نمی کند، بلکه او باید با قواعد و اصول حرفه اش نیز آشنا باشد و با کار کردن روی سبک خود، شعرش را به کمال زیبایی برساند.

۳ـ اهمیت صنایع ادبی و موسیقی شعر:
از نظر پلیئادها، هماهنگی قافیه ها، خوش آهنگی ابیات و موسیقی شعر بسیار اهمیت دارد. و شاعران پلیئاد در اشعارشان از صنایع ادبی مانند تشبیه، استعاره و کنایه نیز بسیار استفاده می کنند.

۴ـ ارج نهادن به زبان فرانسه:
در سالهای ،۱۵۵۰ زبان لاتین، زبان نویسندگان، شاعران و، تحصیلکرده های جامعه بود. اما پلیئاد، مردم را متوجه زبان و ادبیات غنی فرانسه کرد. از نظر پلیئادها، زبان فرانسه به اندازه لاتین می تواند «زبانی شاعرانه» باشد.

۵ـ غنی کردن زبان فرانسه:
پلیئادها معتقد بودند که باید با وام گیری از زبانهای دیگر، استفاده مجدد از کلمات و عبارات قدیمی و با مشتق گیری از کلمات جدید و ساختن عبارات علمی و فنی، زبان ادبی فرانسه را غنی کرد.
۶ـ تقلید از قدما: به عقیده پلیئادها، برای اینکه زبان فرانسه، همپایه و هم شأن زبان لاتین شود باید از گذشتگان پیروی کرد. اما نه به گونه ای که شاعر به «دزد ادبیات» بدل شود، بلکه شاعر باید الگوی خود را با استفاده از سبک و شیوه خود غنی و پرورده کند.

موضوع و مضمون اشعار پلیئاد:

۱ـ بهره بردن از لحظات زندگی:
خوشگذرانی، استفاده از لحظات عمر و از زندگی لذت بردن از جمله شعارهای شاعران پلیئاد است.

۲ـ طبیعت:
شاعران این مکتب با توجه به اعتقادی که به طبیعت دارد در اشعار خود به وصف و تمجید از مناظر طبیعی می پردازند.

۳ـ عشق:
اغلب اشعار پلیئادها، شعرهای عاشقانه ای است که در آن شاعر، احساسات و حالات روحی خود را بیان می کند.

۴ـ مرگ:
پلیئادها در اشعار خود از مرگ به عنوان حقیقتی اضطراب آور و نگران کننده یادمی کنند که مذهب هم در از بین بردن این دلهره کمک زیادی به آنان نمی کند.

۵ـ دربار:
پلیئادها، نگرش هجوآمیز وانتقادی از دربار دارند که کاملاً در اشعارشان محسوس است.