سمبولیسم، مکتبی ادبی است که در اواخر قرن نوزدهم ظهور کرد و در تقابل با مکاتب رئالیسم و ناتورالیسم و همچنین محدودیت‌های پارناسین شکل گرفت. سمبولیست‌ها در جستجوی زبانی نو برای بیان احساسات و تجارب عمیق‌تر و پیچیده‌تر انسانی بودند.
ویژگی‌های اصلی سمبولیسم:

تمرکز بر احساس و خیال: سمبولیست‌ها بر خلاف رئالیست‌ها که به واقعیت بیرونی توجه داشتند، به دنیای درون و احساسات و خیالات انسان توجه می‌کردند.
استفاده از نماد: سمبولیست‌ها برای بیان مفاهیم عمیق و پیچیده از نمادها استفاده می‌کردند. نمادها می‌توانند اشیاء، تصاویر، یا حتی رنگ‌ها باشند که به مفاهیمی فراتر از معنای ظاهری خود اشاره می‌کنند.
زبان مبهم و ایهام‌آمیز: سمبولیست‌ها از زبانی مبهم و ایهام‌آمیز استفاده می‌کردند تا خواننده را به تفکر و تأویل وادارند.
موسیقایی بودن: سمبولیست‌ها به زیبایی و آهنگ کلمات توجه زیادی داشتند و شعر را به نوعی موسیقی کلامی تبدیل می‌کردند.

پیشگامان سمبولیسم:

شارل بودلر: شاعر فرانسوی که با انتشار مجموعه شعر "گل‌های شر" در سال ۱۸۵۷، پایه‌های مکتب سمبولیسم را بنا نهاد.
پل ورلن: شاعر فرانسوی که به خاطر شعرهای تغزلی و استفاده از نمادهای پیچیده مشهور است.
استفان مالارمه: شاعر فرانسوی که به خاطر شعرهای晦涩 و فلسفی خود مشهور است.

تاثیر سمبولیسم:
سمبولیسم نه تنها بر شعر و ادبیات، بلکه بر سایر هنرها مانند نقاشی و موسیقی نیز تاثیر گذاشت. این مکتب ادبی در ایران نیز توسط شاعرانی مانند نیما یوشیج و احمد شاملو دنبال شد.
نقد سمبولیسم:
برخی منتقدان معتقدند که سمبولیسم به دلیل استفاده از زبان مبهم و ایهام‌آمیز، از درک مخاطب عام دور است. همچنین، برخی دیگر این مکتب را به دلیل گرایش به انزوا و بی‌تفاوتی نسبت به مسائل اجتماعی نقد می‌کنند.
جمع‌بندی:
سمبولیسم، مکتبی ادبی است که در جستجوی زبانی نو برای بیان تجارب عمیق‌تر و پیچیده‌تر انسانی بود. این مکتب با استفاده از نماد، زبان مبهم و ایهام‌آمیز، و توجه به زیبایی و آهنگ کلمات، به شعر و ادبیات عمق و معنای جدیدی بخشید.