جشن چهلم نوروز یا جشن چلمو، جشنی باستانی است که چهل روز پس از نوروز، در دهم اردیبهشت، در آبان روز از ماه اردیبهشت برگزار می‌شد. این جشن که در تقویم باستانی ایران جایگاهی ویژه داشت، به عنوان آغاز جشن پنج روزه میان بهار نیز شناخته می‌شد.
اهمیت نوروز در نزد ایرانیان باستان به حدی بود که هر یک از روزهای پیوند خورده با آن، فرصتی برای شادمانی و برگزاری جشن بود، به خصوص اگر این روزها با زیبایی‌ها و طراوت بهار همراه می‌شدند. جشن‌های بهاری در ایران باستان، همگی جنبه‌ای عمومی داشتند و در دامن طبیعت و در فضایی شاد و پرنشاط برگزار می‌شدند. 
علاوه بر این، عدد چهل در فرهنگ ایرانیان از جایگاه مقدسی برخوردار بود و به همین دلیل، جشن‌های مختلفی بر اساس این عدد و به منظور دسته‌بندی روزها و ماه‌ها طراحی شده بودند.
آداب و رسوم مربوط به جشن چهلم نوروز که امروزه از آن ها آگاهی داریم، حاصل تلاقی آیین‌های مختلف در طول سده‌های متمادی است. برای نمونه، در شهر شیراز، زنان و مردان به طور جداگانه در کنار چشمه سعدی آبتنی می‌کردند. این آیین ریشه در باور کهنی داشت که بر اساس آن، در این روز ماهی‌ای از آب بیرون می‌آمد و انگشتری زرین به همراه داشت که نشانه‌ی بخت و اقبال بود.
جشن چهلم نوروز، گرچه در دوران باستان از اهمیت و شکوه بیشتری برخوردار بود، اما هنوز هم در برخی از نقاط ایران مانند شیراز و پاریز (نزدیک کرمان) به شیوه‌های مختلفی برگزار می‌شود. حفظ و پاسداشت این جشن‌ها، به عنوان بخشی از میراث فرهنگی غنی ایران، نقشی مهم در زنده نگه داشتن هویت و تاریخ این سرزمین دارد.