چهل روز از درگذشت درویش چنگیز عبدی‌پور، نوازنده و خواننده نامدار تنبور می‌گذرد. در این مدت، صحبت‌های بسیاری از سوی شاگردان، دوستان و خانواده او در وصف مقام هنری و عرفانی این استاد برجسته بیان شده است. عارف عبدی‌پور، فرزند درویش عبدی‌پور، در گفتگویی با ایرنا به گوشه‌هایی از زندگی و شخصیت پدرش پرداخته است.

تاثیرگذاری باباغلام همت‌آبادی:

عارف عبدی‌پور با اشاره به ملاقات پدرش با باباغلام همت‌آبادی، عارف نامدار تنبور، در سال‌های ۱۳۴۲ تا ۱۳۴۵، این دیدار را نقطه عطفی در زندگی درویش عبدی‌پور می‌داند. او می‌گوید: "زمینه سیر و سلوک عرفانی در پدرم وجود داشت، اما ملاقاتی که با باباغلام داشت منجر به ایجاد جرقه‌ای در پدرم شد و شیفته و دلبسته باباغلام شد تا جایی که کار و فعالیت در بانک را هم رها کرد."
 

بی‌اعتنایی به مادیات:

عارف عبدی‌پور در ادامه به ساده‌زیستی و بی‌اعتنایی پدرش به مادیات اشاره می‌کند. او می‌گوید: "پدرم هیچ ارزشی برای مادیات قائل نبود. او معتقد بود دنیایی که در درون ما قرار دارد بسیار ارزشمندتر از دنیای مادی و بیرون از ما است و هرگز خود را دلبسته دنیا و مادیات قرار نمی‌داد."

حمایت از طبقه کارگر:

فرزند درویش عبدی‌پور با تاکید بر مردمی بودن و حمایت پدرش از طبقه کارگر می‌گوید: "پدرم به معنای واقعی کلمه ساده‌زیست بود و با وجود اینکه از دوران جوانی شرایط خوبی برای جمع‌آوری مادیات داشت، اما همه این امکانات مادی را کنار گذاشت چرا که معتقد بود شخصیت‌های مهم که توانسته‌اند تغییری در جامعه ایجاد کنند؛ ساده‌زیست بودند."

عدم تمایل به رسانه‌ای شدن:

عارف عبدی‌پور در پاسخ به این سوال که چرا درویش عبدی‌پور تاکنون آنطور که باید شناخته نشده است، می‌گوید: "چندین بار از کرمانشاه و تهران برای تهیه فیلم و مستند به ما مراجعه کردند، اما پدر اجازه نداد."

محبوبیت و مهربانی:

فرزند درویش عبدی‌پور محبوبیت و مهربانی را از دیگر شاخصه‌های پدرش عنوان می‌کند. او می‌گوید: "سخن و کلام پدرم بسیار نافذ و جذاب بود و در عین سادگی، کلامش آرامش‌بخش دل‌ها بود. بطوریکه در این سال‌ها بسیاری از خانواده‌ها از طیف‌های مختلف جامعه که مشکلات خانوادگی هم داشتند بعد از هم‌صحبتی و معاشرت با پدرم، می‌گفتند کلام ایشان در عین سادگی برای ما آرامش‌بخش است."
 

علاقه به موسیقی و ساز تنبور:

عارف عبدی‌پور در خصوص علاقه پدرش به موسیقی و ساز تنبور هم می‌گوید: "پدرم از همان دوران جوانی به ساز تنبور علاقه پیدا کرد چراکه معتقد بود این ساز مهمترین ابزار برای بریدن و دل نبستن به دنیا است و این ساز چنان قدرتی به انسان می‌دهد که تمام افکار دنیوی را از او دور می‌کند."

درویش چنگیز عبدی‌پور، هنرمندی برجسته بود که در طول زندگی خود همواره در مسیر تعالی روح و عرفان گام برداشت و با نواختن ساز تنبور و آوازهای عرفانی، پیام‌های عمیقی را به مخاطبان خود منتقل کرد.

یاد و خاطره این استاد فرزانه گرامی باد.