در میان انبوه روستاهای حوالی توتشامی، گوره جو (گوراجوب)، چون الماسی درخشان بر تارک موسیقی تنبور می‌درخشد. این سرزمین، مهد نغمه‌های اصیل و خاستگاه نوازندگان چیره دست تنبور است که نامشان در تاریخ موسیقی این مرز و بوم جاودانه شده است.

سه خاندان نامدار در گوره جو:

* خاندان سادات رسایی:

آسید رهبر، آسید صفر و آسید امین رسایی، نغمه‌های تنبور را در این خاندان به نسل‌های بعد منتقل کردند و نامشان را در جرگه بزرگان این عرصه ثبت کردند.

* خاندان منهویی:

کادارا منهویی، به عنوان اولین و بزرگترین نوازنده این خاندان شناخته می‌شود. فرزندان و نوادگان او، همچون کاتراب، کا اعظم، کالطیف و کا قادر، با استعداد و ذوق سرشار خود، راه نیاکان را ادامه دادند و به نغمه‌های تنبور جان تازه‌ای بخشیدند.

* خاندان نظری:

بدون شک، درویش مرادخان نظری از مشهورترین و نامدارترین نوازندگان تنبور در غرب کشور بود. او در روستای گوراجوب مرادبیگ چشم به جهان گشود و با نغمه‌های دلنشین خود، روحی تازه به موسیقی تنبور دمید. درویش مرادخان به دفاتر یاری نیز تسلط داشت و اشعار دیوان گوره را با کلامی دلنشین می‌خواند.

یاد و خاطره درویش مرادخان نظری، نغمه‌پرداز نامدار گوره جو، گرامی باد.

نغمه‌های او در قالب نوارهایی به یادگار مانده و مقام ساروخانی با صدای گرم و نوازندگی بی‌نظیرش، هنوز هم در گوش اهالی موسیقی طنین‌انداز است.

گوره جو، سرزمین نغمه‌های تنبور، گنجینه‌ای ارزشمند در تاریخ موسیقی ایران است.

با سپاس از تلاش‌های ارزشمند آقای سهند علیمرادی در معرفی این گنجینه گرانبها.

منبع متن: کانال دالاهویار