زمین قبرستان نو محدود و کوچک بود و نیاز شهر و روستاهای اطراف را برآورده نمی‌کرد. دولت وقت (پهلوی دوم سال‌های ۱۳۳۷ و ۱۳۳۸ش) تصمیم گرفت قبرستان جدید و کاملی بسازد که این منطقه (انتهای خیابان خاکفرج) انتخاب شد.
از قدیم مردم ایران علاقه خاصی به دفن اموات در قم داشتند. هر کس که توان مالی  جابه‌جایی داشت، اموات خویش را به قم می‌آوردند. علت آوردن اموات به قم بیشتر به علت احادیث و روایاتی بود مبنی بر این‌که:
"در قم آن روز محشر و پنجاه هزار سال را ندارد و کسی که در قم دفن می‌شود حساب و کتاب او در قبر انجام می‌شود و آمرزیده است."
اگر به سنگ قبرهای وادی‌السلام توجه شود بیشتر آن‌ها کرمانشاهی هستند. نقل معروفی هم در قدیم بود که "‌واردات قم مرده است." 
شعر معروفی هم از زکی باغبان درباره قم در انتهای زیارتنامه‌های کوچک چاپ شده بود که با خواندن آن مردم علاقه بیشتری به دفن اموات در قم پیدا می‌کردند:
"دل می‌برد طراوت فصل بهار قم
روزی که حشر و نشر قیامت به پا شود 
... ایمان و کفر و نیک و بد از هم جدا شود 
... در قم محاسبه در قبرها شود 
... خرم کسی که دفن شود در مزار قم ...

وادی‌السلام که نزدیک به هفتاد سال پیش شکل گرفت (۱۳۳۷ش) بسیار عالی و کامل بود. دارای آب و آب‌انبار و غسالخانه و ... .
نکته نهایی این‌که مردم عار داشتند (ظاهرا به دلیلی دوری از مرکز) اموات خود را در آن‌جا دفن کنند؛ مانند شروع کار بهشت معصومه که برخی می‌گفتند اموات خود را در نفت و  نمکزار نمی‌بریم. (چون با فوران چاه نفت همه آن‌جا نفتی شده بود.)

حسین مقیمی
عکس از جواد بخشی (مقبره شادروان دکترمهدی الهی قمشه ای)