ضمایر و صفات مبهم در آوایش قمی
ضمیر مبهم به شمار و اندازه و نام نامعلوم اشاره دارد و از میان ضمایر مبهم، هر کدام که امکان کاربرد پیش از موصوف را داشته باشد، صفت مبهم است.
در آوایش قمی، چند ضمیر و صفت مبهم ویژه یا دارای خوانش متفاوت کاربرد دارند که عبارتند از:
ضمایر مبهم:
فِلان و بیسار: فُلان و بهمان: اشیا یا اشخاص نامعلوم.
کُجاهَک: جای نامعلوم.
...کی [و]...کی: در تعبیر "به کی به کی قسم!"، اشخاص مقدس نامعلوم.
کیَکه: شخص نامعلوم.
یه زیدی: شخص نامعلوم.
صفات مبهم:
یه بُرّه: بسیاری در باره اشخاص.
یِخده: یک خُرده؛ اندکی در باره اشیا و احوال.
یه تِرِشنه: یک خُرده؛ اندکی در باره اشیا.
یه عالمه (با لام ساکن): یک عالَمه؛ بسیاری در باره اشیا و اشخاص.
یه کُپّه: یک کُپّه؛ بسیاری در باره اشیا.
با درخواست اصلاح و تکمیل.
دکتر علیرضا فولادی
نظر شما