جویباره، محله‌ای با قدمت تاریخی در اصفهان است که در شمال شرقی این شهر واقع شده و از شمال به میدان قدس، از جنوب به خیابان ولی‌عصر، از غرب به خیابان مجلسی و میدان عتیق و از شرق به خیابان سروش محدود می‌شود. این محله از محله‌های اصلی یهودی‌نشین اصفهان بوده و قدمت آن به دوران هخامنشیان باز می‌گردد.

وجه تسمیه جویباره

نام جویباره از "جوی" به معنی نهر کوچک و "باره" به معنی دیوار شهر گرفته شده است. دلیل این نامگذاری این است که این محله در کنار جوی آبی قرار داشته و به حصار شهر متصل بوده است.

تاریخچه جویباره

جویباره به عنوان هسته اولیه شهر اصفهان شناخته می‌شود. در دوره‌های مختلف تاریخی، این محله شاهد حضور عالمان، دانشمندان، شعرا و مشاهیر بسیاری بوده است. برخی از این مشاهیر عبارتند از:

• ابوبکر محمدبن علی بن الحسین اسماء الجوباری (متوفی 465 ه.ق)، محدث بزرگ
• ابوالحسین، احمدبن ابراهیم بن صالح بن منذری جوباری (قرن پنجم ه.ق)، راوی حدیث و فقیه بزرگ
• جمال‌الدین عبدالرزاق (متوفی 585 ه.ق)، شاعر مشهور
• کمال‌الدین اسماعیل بن جمال‌الدین عبدالرزاق (متوفی 635 ه.ق)، شاعر گرانقدر

جویباره امروز

امروزه جویباره همچنان به عنوان یک محله تاریخی با هویت خاص خود در اصفهان شناخته می‌شود. در این محله شاهد بناهای تاریخی متعددی مانند کنیسه‌ها، مناره‌ها و مساجد هستیم. همچنین این محله به دلیل وجود بازارچه‌ها و کارگاه‌های سنتی، از نظر گردشگری نیز حائز اهمیت است.