تحقیقات جدید نشان می‌دهد که تقریباً نیمی از دریاچه‌های بزرگ جهان در دهه‌های اخیر انعطاف‌پذیری خود را از دست داده‌اند. انعطاف‌پذیری به معنای توانایی بازگشت به حالت عادی پس از یک اختلال ناگهانی است.

عوامل مؤثر:

• تراکم جمعیت: تراکم جمعیت بالا و آلودگی مرتبط با آن، عامل اصلی از دست رفتن انعطاف‌پذیری دریاچه‌ها در بسیاری از مناطق است.
• تغییرات آب و هوایی: افزایش دما، تبخیر را افزایش می‌دهد و کاهش بارندگی، سطح آب دریاچه‌ها را کاهش می‌دهد.
• ارتفاع: دریاچه‌های بزرگ‌تر و دریاچه‌هایی که در ارتفاعات بالاتر قرار دارند، به طور کلی انعطاف‌پذیرتر هستند.

اهمیت انعطاف‌پذیری:

ارزیابی انعطاف‌پذیری دریاچه‌ها برای دانشمندان بسیار مهم است، زیرا به آنها کمک می‌کند تا پیش‌بینی کنند که دریاچه‌ها چگونه به تغییرات آب و هوایی و اقدامات انسانی واکنش نشان می‌دهند. از دست رفتن انعطاف‌پذیری می‌تواند منجر به فروپاشی اکوسیستم دریاچه‌ها با عواقب شدید اجتماعی و زیست‌محیطی شود.

راه حل‌ها:

• کاهش آلودگی: کاهش آلاینده‌های انسانی می‌تواند به حفظ سلامت دریاچه‌ها و افزایش انعطاف‌پذیری آنها کمک کند.
• مدیریت منابع آب: مدیریت پایدار منابع آب، از جمله بارش‌ها و روان‌آب‌ها، برای حفظ سطح آب دریاچه‌ها ضروری است.
• حفاظت از مناطق مرتفع: حفاظت از مناطق مرتفع مانند فلات تبت می‌تواند به کاهش اثرات منفی گرمایش زمین بر روی دریاچه‌ها کمک کند.

اقدام به موقع:

همانطور که در این پژوهش اشاره شده است، ردیابی انعطاف‌پذیری دریاچه‌ها و مداخله به موقع برای جلوگیری از فروپاشی اکوسیستم آنها، از اهمیت بالایی برخوردار است. با همکاری و تلاش دانشمندان، دولتمردان و مردم می‌توانیم سلامت دریاچه‌ها را حفظ کرده و از این منابع ارزشمند برای نسل‌های آینده محافظت کنیم.