مقدمه:

ماه مبارک رمضان، ماه ضیافت الهی، در هر گوشه از این سرزمین پهناور، آداب و رسوم خاص خود را دارد. در این میان، سحری خوردن و شب خوانی در تایباد و حومه ی آن، حال و هوایی منحصر به فرد و معنوی به این ماه مبارک می بخشد.

سحری، آغاز روزی پربار:

با اولین نوای اذان سحر، مردم مسلمان تایباد از خواب برمی خیزند و سفره ی سحری خود را پهن می کنند. در این میان، دعای سحر و مناجات با خالق هستی، صفای خاصی به این لحظات معنوی می بخشد.

شب خوانی، نوای روح نواز شب های رمضان:

یکی از سنت های دیرینه ی مردم تایباد در ماه رمضان، شب خوانی یا سحر خوانی است. در گذشته، شب خوان ها بر بام خانه ها می رفتند و با صدای رسا، اشعار مذهبی و مناجات های مخصوص سحر را می خواندند و مردم را برای سحری خوردن بیدار می کردند.

امروزه اگرچه بلندگوهای مساجد جایگزین شب خوانان بر بام خانه ها شده اند، اما هنوز هم نوای دلنشین مناجات های سحر، در دل شب های رمضان تایباد طنین انداز می شود و حال و هوایی روحانی به این ماه مبارک می بخشد.

نمونه ای از مناجات های سحر در تایباد:

در این بخش، به عنوان نمونه، قسمتی از یکی از مناجات های رایج در سحرهای رمضان تایباد را آورده ایم:

• در مناجات آمدم تا درد من را درمان کنی
• کارهای مشکل ما را خدا آسان کنی
• گر بپردازی به این لوح و دل مجروح من
• سینه ی مجروح ما را از کرم تابان کنی
• چون که عزرائیل جان را از تنم بیرون کند
• تو زبانم را به توحید خودت گویان کنی

این مناجات، بیانگر عشق و ارادت مردم تایباد به خداوند متعال و راز و نیاز آنها با خالق هستی در این ماه مبارک است.

سحر و مناجات در تایباد، نمادی از بندگی و عشق به خدا:

سحری خوردن و شب خوانی در تایباد نه تنها آداب و رسومی سنتی هستند، بلکه نمادی از بندگی و عشق عمیق مردم این دیار به خداوند متعال نیز به شمار می آیند. این سنت ها، ماه مبارک رمضان را برای مردم تایباد، ماهی پر از معنویت، صفا و خلوص با خالق هستی تبدیل می کنند.