لاله و لادن بیژنی، دو خواهر دوقلو که از ناحیه سر به هم چسبیده بودند، در سال ۱۳۵۲ در شهر فیروزآباد استان فارس متولد شدند. سرنوشت، این دو خواهر را از همان ابتدای زندگی در مسیری دشوار قرار داد. خانواده بیژنی به دلیل شرایط خاص لاله و لادن، از نگهداری آنها ناتوان بودند و آنها را به بهزیستی سپردند.

در سال ۱۳۵۴، سرنوشت لاله و لادن با دکتر علیرضا صفاییان، پزشکی جوان و خیرخواه، رقم خورد. دکتر صفاییان با دیدن این دو خواهر در بیمارستان شهدای تجریش، سرپرستی آنها را بر عهده گرفت و لاله و لادن را به خانه خود برد.

دکتر صفاییان که برای لاله و لادن آرزوی زندگی عادی داشت، در طول سال‌ها تلاش کرد تا با کمک پزشکان، آنها را از هم جدا کند. اما این تلاش‌ها به نتیجه نرسید و پزشکان معالج، عمل جداسازی را به دلیل خطر بالای مرگ، غیرممکن دانستند.

با وجود این، لاله و لادن که از زندگی در وضعیت چسبیده به هم رنج می‌بردند، همچنان امیدوار به جدایی بودند. آنها در نهایت در سال ۱۳۸۲، زمانی که ۲۹ ساله بودند، تصمیم به انجام عمل جداسازی در سنگاپور گرفتند.

اما این عمل نیز سرنوشت غم‌انگیزی برای لاله و لادن رقم زد. در جریان عمل، لادن جان خود را از دست داد و لاله نیز چند ساعت بعد از او درگذشت.

مرگ لاله و لادن، غم و اندوه عمیقی را در جامعه ایران بر جای گذاشت. داستان این دو خواهر، داستانی غم‌انگیز از عشق، امید و فداکاری بود. آنها علیرغم تمام سختی‌ها و ناملایمات زندگی، هرگز امید خود را از دست ندادند و در نهایت جان خود را در راه آرزوی رهایی فدا کردند.

یاد و خاطره لاله و لادن، این دو خواهر فداکار و غمگین، تا همیشه در قلب مردم ایران باقی خواهد ماند.