سیل تجریش یا سیل دربند، یکی از فاجعه‌بارترین رویدادهای طبیعی در تاریخ تهران است که در روز یکشنبه ۴ مرداد ۱۳۶۶ به وقوع پیوست. بارش شدید باران و جاری شدن سیلاب در دره‌های دربند و گلاب‌دره، منجر به خسارات جانی و مالی فراوانی شد. حدود ۳۰۰ نفر در این حادثه جان باختند.
 

علل وقوع سیل:

• بارش شدید و ناگهانی: بارش باران با شدت و حجم بالا در مدت زمان کوتاه، باعث طغیان رودخانه‌ها و جاری شدن سیلاب شد.
• ساخت و سازهای غیرمجاز در حریم رودخانه‌ها: ساخت و سازهای بی‌رویه و مسدود کردن مسیر طبیعی آب، باعث تشدید خسارات سیل شد.
• کمبود زیرساخت‌های شهری: عدم وجود سیستم‌های مناسب برای هدایت آب‌های سطحی و کانال‌های دفع آب‌های روان، از دیگر عوامل موثر در تشدید خسارات سیل بود.
   

عواقب سیل:

• خسارات جانی: حدود ۳۰۰ نفر جان خود را از دست دادند.
• خسارات مالی: تخریب ساختمان‌ها، پل‌ها، جاده‌ها و زیرساخت‌های شهری، خسارات مالی هنگفتی به بار آورد.
• آسیب‌های اجتماعی: بسیاری از مردم خانه و کاشانه خود را از دست دادند و به صورت موقت در مکان‌های دیگر اسکان داده شدند.
   

درس‌هایی که از سیل تجریش می‌گیریم:

• اهمیت مدیریت بحران: باید سیستم‌های هشدار زودهنگام و مدیریت بحران قوی‌تری ایجاد شود تا در مواقع وقوع حوادث طبیعی، بتوان خسارات را به حداقل رساند.
• لزوم رعایت اصول شهرسازی: ساخت و ساز در مناطق پرخطر و حریم رودخانه‌ها باید ممنوع شود و اصول شهرسازی به طور کامل رعایت شود.
• اهمیت آموزش و آگاهی‌بخشی: مردم باید در مورد خطرات سیل و نحوه مقابله با آن آموزش ببینند.

سیل تجریش، زنگ خطری برای همه ما بود تا به اهمیت مدیریت بحران و آمادگی در برابر حوادث طبیعی پی ببریم. با یادآوری این حادثه تلخ، می‌توانیم اقدامات لازم را برای کاهش خسارات ناشی از حوادث مشابه در آینده انجام دهیم.