خط آهن تهران به شهرری که نخستین خط آهنی در ایران بود، در سال 1261 هجری شمسی (معادل 1883 میلادی) با امتیاز یک مهندس فرانسوی به نام مسیوبوانان از ناصرالدین شاه احداث شد. این خط آهن در ابتدا به وسیله واگن‌های اسبی که با دو یا چهار اسب حرکت می‌کردند، به کار افتاد. این واگن‌ها بیشتر خیابان‌های اصلی تهران آن زمان را به هم متصل می‌کردند. واگن‌ها به چند قسمت تقسیم می‌شدند: محوطه‌ای برای سورچی و قسمت‌هایی برای مسافران که بر روی نیمکت‌های دو طرف واگن نشسته بودند.

خطوط مختلف واگن اسبی در تهران به شرح زیر بود:

1. خط بازار: از بازار تا خیابان لاله‌زار و نزدیک خیابان رفاهی.
2. خط خیابان شاهزاده عبدالعظیم: از بازار به خیابان ناصریه و چراغ گاز، و از خیابان ری به کارگاه ماشین دودی.
3. خط باغ شاه: از بازار تا دروازه باغشاه.

پس از دوره واگن‌های اسبی، قطارهای بخار وارد تهران شدند که به آنها ماشین دودی گفته می‌شد. این ماشین‌ها با بخار و آتش حرکت می‌کردند و نام ترن نداشتند.

در ادامه، اتومبیل‌ها به تهران وارد شدند. اولین اتومبیل‌ها که به ایران آمدند، شامل سواری‌های فورد کروکی کلاچی با لاستیک توپر و اتومبیل‌های شبیه وانت بودند که به آنها ماشین لاری گفته می‌شد. همچنین، اتومبیل‌های دور سیمی برای حمل بار و مسافر وارد شدند. اولین اتومبیل‌ها در زمان مظفرالدین شاه وارد تهران شدند و تا پایان دوره پهلوی اول، تنها ثروتمندان قادر به استفاده از اتومبیل‌های شخصی بودند.