با بارش اولین برف سال، مردم تاجیکستان و افغانستان رسمی زیبا و قدیمی به نام «برفی کردن» را به‌جا می‌آورند. این رسم، که ریشه در فرهنگ و سنت‌های دیرینه این دو کشور دارد، فرصتی برای شادی، دوستی و مهمانی است.

آیین برفی کردن

در این رسم، مردم با دادن خبر بارش برف به یکدیگر، از همدیگر طلب پاداش یا مهمانی می‌کنند. این سنت با شعرهایی زیبا و دلنشین همراه است که حس همبستگی و شادی را در میان مردم تقویت می‌کند. یکی از اشعار معروف این رسم چنین است:

برف می‌بارد مسلسل از هوا
برفش از ما، برفی‌اش از شما

شعر زنان سمرقندی در مراسم برفی

در سمرقند، زنان به مناسبت برگزاری این مراسم، شعری زیبا می‌خواندند که تمهید سمرقندی آن را چنین نقل کرده است:

ریزه ریزه برف می‌بارد سفید
یک ضیافت از شما داریم امید
خانه‌ها را گرم ساخته از الو
دولمه‌ها و منتو و آش پلو
نان تفتان و مویز سایگی
گوشت کِکلیک پاره کرده خاصه‌گی
کلچه‌های کنجیدین و شیرمال
نان و آلو و دلافروز و انار
حافظ خوشخوان و تنبور و دوتار
نای و غیژک، دوستان بی‌غبار

این شعر، علاوه بر توصیف زیبایی برف و شادی‌های آن، به سنت‌های غذایی و آداب مهمانی در این مراسم اشاره دارد.

پیام سپیدی برف

به مناسبت بارش برف در ایران، شاهینه و شریفه، دو کودک تاجیک، شعری زیبا را به اجرا درآورده‌اند که پیام‌آور سپیدی، دوستی و شادی است:

روزگارتان سپید
این پیام زیبا، آرزوی روزهایی شاد، سپید و پر از خیر و برکت برای همه است.

نتیجه‌گیری

رسم برفی کردن، نمادی از دوستی، همبستگی و شادی‌های جمعی است که در فرهنگ مردم تاجیکستان و افغانستان جایگاه ویژه‌ای دارد. این سنت زیبا، با شعرها، غذاها و گردهمایی‌های گرم، یادآور ارزش‌های انسانی و فرهنگی است که برف، با سپیدی‌اش، آن‌ها را به ارمغان می‌آورد.

روزگارتان سپید و دلتان پر از شادی برفی!