پژوهشی تازه دلایل جدیدی برای انقراض نئاندرتال‌ها ارائه می‌دهد. این انسان‌های اولیه که تا حدود ۴۰ هزار سال پیش در اوراسیا می‌زیستند، به طور ناگهانی منقرض شدند. تا کنون فرضیه‌های مختلفی مانند تغییرات آب و هوایی، شیوع بیماری و درگیری با انسان خردمند به عنوان دلایل احتمالی انقراض آن‌ها مطرح شده بود. اما مطالعه‌ای جدید نشان می‌دهد که انزوای اجتماعی و کاهش تنوع ژنتیکی نیز می‌توانند از دلایل عمده این انقراض باشند.

یافته‌های جدید از بقایای نئاندرتال‌ها

باستان‌شناسان با مطالعه بقایای یک نئاندرتال که در سال ۲۰۱۵ در دره رون فرانسه کشف شد، به نتایج شگفت‌انگیزی دست یافتند. این بقایا که در غار ماندرین یافت شده‌اند، نشان داده‌اند که نئاندرتال‌ها به مدت ده‌ها هزار سال در انزوای اجتماعی زندگی می‌کردند، امری که می‌توانسته به کاهش مرگبار تنوع ژنتیکی و انقراض آن‌ها منجر شود.

تحلیل‌های ژنتیکی و نتیجه‌گیری‌ها

بررسی‌های ژنتیکی بقایای این نئاندرتال، که به نام تورین معروف است، نشان داد که او مربوط به حدود ۱۰۵ هزار سال پیش بوده‌ است. این در حالی است که داده‌های باستان‌شناسی نشان می‌داد که این جسد بین ۴۰ تا ۴۵ هزار سال قدمت دارد. این تناقض در نهایت توضیح داده شد: تورین عضو یک جامعه منزوی و قبلاً ناشناخته بود که از برخی از نخستین جمعیت‌های نئاندرتال اروپا آمده بودند و از نظر ژنتیکی با دیگر نئاندرتال‌های معاصرش تفاوت داشت.

دکتر لودویک اسلیماک، باستان‌شناس فرانسوی، و مارتین سیکورا، نویسنده ارشد مطالعه از دانشگاه کپنهاگ، می‌گویند که این نسلی از نئاندرتال‌ها حدود ۵۰ هزار سال بدون تبادل ژنتیکی زندگی می‌کردند. این انزوا باعث محدودیت تنوع ژنتیکی و کاهش توانایی آن‌ها برای سازگاری با محیط‌های متغیر و عوامل بیماری‌زا شد.

محدودیت‌های انزوای اجتماعی

این گونه انزوای اجتماعی نئاندرتال‌ها در مقابل دایره‌های اجتماعی گسترده‌تر انسان‌های خردمند قابل توجه است. نئاندرتال‌ها در گروه‌های کوچک و محدودی زندگی می‌کردند و بیشتر از چند ده کیلومتر از خانه‌هایشان دور نمی‌شدند، در حالی که انسان‌های خردمند توانسته بودند دایره‌های اجتماعی بسیار وسیع‌تری ایجاد کنند. این بُعد انزوای اجتماعی می‌توانسته به نئاندرتال‌ها آسیب بزند، چرا که همخونی و کاهش تنوع ژنتیکی در این گروه‌های کوچک بروز مشکلات ژنتیکی و در نهایت انقراض آن‌ها را تسریع کرده است.

تأثیرات انزوا بر نئاندرتال‌ها

تارسیکا ویمالا، متخصص ژنتیک جمعیت، توضیح می‌دهد که انزوای طولانی مدت نئاندرتال‌ها باعث محدودیت تنوع ژنتیکی آن‌ها شد که این به معنای کاهش توانایی آن‌ها برای تطبیق‌پذیری با تغییرات محیطی و بیماری‌های جدید بود. این یافته‌ها نشان می‌دهد که انقراض نئاندرتال‌ها ممکن است نتیجه مستقیم انزوای اجتماعی و عدم تبادل ژنتیکی کافی باشد.

این پژوهش در نشریه علمی Cell Genomics منتشر شده و روشن کرده است که انزوای اجتماعی و کاهش تنوع ژنتیکی نقش مهمی در انقراض نئاندرتال‌ها ایفا کرده است. این مطالعه ابعاد تازه‌ای از زندگی و مرگ نئاندرتال‌ها را روشن کرده و به فهم بهتری از تاریخچه انسانی کمک کرده است.