میرزا حسین آشوب قمی به عنوان یکی از شاعران نامدار در عصر ناصری شناخته می‌شود، با این حال اطلاعات دقیقی از تاریخ تولد و جزئیات زندگی او در دسترس نیست. عمده شهرت او به دلیل اشعار مذهبی است که به ویژه برای مجالس تعزیه و شبیه‌خوانی سروده شده‌اند. این اشعار نه تنها جنبه هنری داشتند، بلکه به عنوان بخشی از اجرای آیین‌ها و مراسم مذهبی نیز مورد استفاده قرار می‌گرفتند.

به گفته منابع، میرزا حسین با احترام عمیق به آثار خود، وصیت کرده بود که تمامی اشعارش همراه با خود در خاک سپرده شوند. این عمل نشان‌دهنده دلبستگی ویژه او به آثارش می‌باشد و اهمیت آن‌ها را در زندگی‌اش برجسته می‌کند.

از حادثه‌های مهم در زندگی او، سقوط از پشت بام بود که به شکستگی استخوان و آسیب شدید کمر منجر شد. این واقعه باعث شد که میرزا حسین تا مدت‌ها نتواند بدون کمک حرکت کند و حتی پس از بهبودی نسبی، نیاز به عصا داشت تا بتواند راه برود.

اشعار او، علاوه بر زیبایی‌های بیانی، نگاهی انتقادی به مسائل اجتماعی و دینی دارند. از جمله‌ی این اشعار می‌توان به این ابیات اشاره کرد:

 تو به این قامت زیبا و به این حسن خدایی
به دری پرده ی خلقی اگر از پرده درآیی

آفتاب از افق صبح برون هیچ نیاید
تو اگر بند نقاب از رخ زیبا بگشایی

زاهد از من می و میخانه تعمیر خرابات
از تو سجاده و تحت الحنک و زهد ریایی

این اشعار نمایانگر توانایی میرزا حسین در به تصویر کشیدن زیبایی و همچنین انتقاد از ریاکاری در زهد است. او به وضوح با هنر شعر، مرزهای میان تعهد دینی و اجتماعی را واکاوی می‌کند و چهره‌ای واقعی از جامعه زمان خود ترسیم می‌نماید. آثار او همچنان در تاریخ ادبیات مذهبی ایران جایگاه خاصی دارند.