مطالعه‌ای جدید به نگرانی‌ها در مورد عدم کشف نشانه‌هایی از تمدن‌های بیگانه پاسخ می‌دهد و دلایلی بدبینانه برای این مسئله ارائه کرده است. با وجود ۲۰۰ میلیارد تریلیون ستاره و زمانی بالغ بر ۱۳.۷ میلیارد سال از آغاز جهان، عدم یافتن تمدن‌های دیگر همچنان یکی از اسرار بزرگ علمی محسوب می‌شود.

پارادوکس فرمی به این تناقض اشاره دارد: چگونه با وجود وسعت و قدمت جهان، نشانه‌ای از حیات هوشمند فرازمینی نیافته‌ایم؟ پاسخ‌های مختلفی برای پارادوکس فرمی پیشنهاد شده است؛ از احتمال نادر بودن حیات تا ایده‌های عجیب‌تری مثل اینکه ما در یک باغ‌وحش کهکشانی نگه داشته شده‌ایم.

مطالعه جدید مطرح می‌کند که تمدن‌های بیگانه ممکن است به دلیل خود‌تخریبی یا تغییرات اقلیمی نابود شوند، پیش از آنکه فرصتی برای برقراری ارتباط بیابند. این تمدن‌ها به دلیل افزایش دمای سیاره خود به تدریج از بین می‌روند. پژوهشگران معتقدند که تکنوسفرها—زیرساخت‌های تولید و توزیع انرژی—در مدت زمان نسبتاً کوتاهی، از نظر نجومی، نابود می‌شوند.

طبق محاسبات، اگر نرخ رشد انرژی تمدن‌های فرضی حدود یک درصد در سال باشد، آنها تنها چند صد سال دوام خواهند داشت. این امر شاید به تبیین عدم مواجهه ما با گونه‌های پیشرفته دیگر کمک کند.

اگر تمدن‌هایی وجود داشته باشند که هزار سال یا کمتر دوام بیاورند و به ندرت شکل بگیرند، احتمال کشف آن‌ها بسیار کم خواهد بود. حتی اگر سیگنال‌هایی از این تمدن‌ها دریافت شوند، ممکن است زمانی به دست ما برسند که آن تمدن‌ها مدت‌ها پیش از بین رفته‌اند.

پژوهشگران با تأکید بر اهمیت همزیستی و هماهنگی با محیط، پیشنهاد می‌دهند که تمدن‌هایی که این رویکرد را برمی‌گزینند ممکن است طول عمری تا یک میلیارد سال داشته باشند. ماناسوی لینگام، اخترفیزیکدان، بیان می‌کند که این گونه‌ها می‌توانند با کاهش مصرف انرژی و جلوگیری از خودتخریبی، طول عمر خود و سیاره‌شان را افزایش دهند.

شاید بهترین راه برای بشریت، بررسی این راهکارها باشد تا از نابودی جلوگیری کرده و به تمدنی پایدار تبدیل شویم. این مطالعه در پایگاه پیش‌انتشار arXiv منتشر شده است.