آیا می‌دانستید گوجه‌فرنگی، این عضو جدانشدنی آشپزخانه‌های ایرانی، روزگاری منفور تهرانی‌ها بود؟ این میوه خوش‌رنگ و خوش‌طعم که امروزه پایه بسیاری از غذاهای ایرانی است، داستان ورود جالبی به سفره‌های ما دارد.

** ورود بادمجان فرنگی به ایران:**

حدود 140 سال پیش، ایران با گوجه‌فرنگی بیگانه بود. معیرالممالک، داماد ناصرالدین شاه و علاقه‌مند به گل و گیاه، بذر گوجه‌فرنگی را از سفرهای فرنگ خود به ایران آورد و به ملازمانش دستور داد آن را در باغ فردوس بکارند. باغ فردوس همان باغی است که بعدها بخشی از آن به حسین خداداد، تاجر معروف تهرانی، فروخته شد و خانه‌ای زیبا در آن ساخته شد.

** از انزجار تا آشتی:**

مردم تهران با دیدن این میوه ناآشنا، از آن دوری می‌کردند و معتقد بودند که خوردن آن باعث مسمومیت می‌شود. طبع سرد گوجه‌فرنگی با ذائقه آن‌ها سازگار نبود و تهوع و ناخوشی بعد از خوردن آن را به مسمومیت نسبت می‌دادند. در آن زمان، گوجه‌فرنگی را بادمجان فرنگی یا بادمجان ارمنی می‌نامیدند.

** کشف بزرگ عزالدوله:**

عبدالصمد میرزا عزالدوله، برادر ناصرالدین شاه، بی‌توجه به حرف مردم، گوجه‌فرنگی را چشید و تصمیم گرفت از آن استفاده کند. او دستور داد گوجه‌فرنگی را کباب کنند و آن را با کباب کوبیده میل کرد. این اتفاق، آغاز رابطه عاشقانه گوجه‌فرنگی و کباب ایرانی و زمینه ساز محبوبیت آن در بین تهرانی‌ها و سپس سراسر ایران شد.