حاج اسماعیل دولابی، عارف وارسته و خیر تهرانی، با اخلاق و منش نیکویش، یاد و خاطره‌ای خوش از خود در میان مردم به جای گذاشته است. این مرد خدا، با زبانی ساده و دلنشین، مرهمی بر دردهای مردم بود و خانه‌اش همواره به روی نیازمندان باز بود.

مهمان‌نوازی و سفره‌داری:

حاج اسماعیل به مهمان‌نوازی شهره بود. سفره‌اش همیشه پهن و پر برکت بود و با رویی گشاده از مهمانان پذیرایی می‌کرد. او مهمان را حبیب خدا می‌دانست و از هیچ چیز برای آنها دریغ نمی‌کرد.

اهمیت به همسایه و عیادت بیماران:

حاج اسماعیل به همسایه‌ها اهمیت زیادی می‌داد و همواره جویای حال آنها بود. او برای همسایه‌هایش دعا می‌کرد و در صورت بیماری به عیادتشان می‌رفت و در رفع مشکلاتشان می‌کوشید.

دست به خیر و کمک به نیازمندان:

ارث پدری‌اش را در راه خیر و کمک به نیازمندان خرج کرد. دختران بسیاری را به خانه بخت فرستاد و به کسانی که به در خانه‌اش می‌آمدند، کمک می‌کرد. او به کسانی که توانایی مالی نداشتند، سفارش می‌کرد که حتی از مقدار کم نیز انفاق کنند.

احترام به خانواده و توصیه به خواندن حدیث کساء:

حاج اسماعیل احترام زیادی برای خانواده قائل بود و معتقد بود که کمال انسان در رضایت خانواده است. او به بانوان توصیه می‌کرد حدیث کساء را بخوانند تا ادب صحبت کردن را بیاموزند. همچنین، به مردان نیز سفارش می‌کرد که با همسرانشان به نیکی رفتار کنند.

بوسیدن پای مادر و رضایت والدین:

حاج اسماعیل به بوسیدن پای مادر و خشنودی والدین اهمیت می‌داد و آن را کلید سعادت می‌دانست.

تلاش برای کسب روزی و تلمذ نزد بزرگان:

از کودکی در کنار پدرش به کشاورزی می‌پرداخت و معتقد بود که روزی باید با تلاش به دست آید. او نزد بزرگانی چون حاج آقا ملاجان، شیخ محمدتقی بافقی، آیت‌الله ‌شاه‌آبادی و شیخ محمد انصاری تلمذ کرد.

زندگی ساده و بی‌آلایش:

حاج اسماعیل زندگی ساده و بی‌آلایشی داشت و به ثروت‌اندوزی اهمیت نمی‌داد. او سال 1282 به دنیا آمد و 9 بهمن 1381 در گذشت و در حرم حضرت معصومه(س) به خاک سپرده شد.